เขาช้างเผือก 

สำหรับผมแล้วเคยได้ยินชื่อ รู้จัก มากนาน

สันคมมีด ผาวัดใจ อะไรทั้งหลาย

เป็นอะไรที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ไป

ไม่รู้ว่าตัดสินใจยังไง ถึงหลงไปได้ ทุกวันนี้ก็ยัง งง งง อยู่

ด้วยเพราะว่า การกลัวความสูงระดับ ขึ้นเทพของผมเอง

ร่วมเดินทางไปบันทึกเรื่องราว ร่วมทุกข์ เอ้ย  ร่วมดื่มด่ำบรรยากาศสดชื่น ๆ กันครับ

หลังจากออกเดินทางจากกรุงเทพ  แบบหวานเย็น  ก็ถึงบ้านอีต่อง เวลา  3-4 ทุ่มได้  

(อ้อ ลืมบอกไปว่าทริปนี้ผมเดินทางกะน้องของเพื่อนสนิทไม่รู้ปล่อยมากะผมได้ไง ฮ่า ๆ   เดินทางไปกันสองคน อายุน้องเค้าราว ยี่สิบต้น ๆ เพิ่งจบมหาลัย 

เรียกได้ว่ายัง เอ๊าะ เอ๊าะ เบย แค่คิดก็สนุกแล้ว คริ คริ คริ)

น้องเค้าก็เป็นคนจัดแจงการเดินทางให้ผม นำทาง ฯลฯ  แหล่มดีแท้  (ผมขอเรียกว่าน้องเอ นามสมมุติแระกันนะ)

พอถึงบ้านอีต่อง ที่เราสองต้องพักค้างคืนกันเพื่อเอาแรงก่อนขึ้นเขาช้างเผือก  เมื่อเจอเจ้าของบ้านแล้ว ก็รับกุญแจมา

อุ๊บบบ บร๊ะ  แม่เจ้า มีห้องเดียว ^^ ( หวานละครับ )

เตียงก็ขนาด คิงไซค์ทั่วไปแต่ไอ่ที่เล็กก็คือ ผ้าห่ม ผืนเล็กโครต ถ้าไม่หนาวตาย  ไม่ก็กอดกันกลมละคราวนี้ (แล้วจะเลือกอะไรละ หึหึ)

พอเข้าห้องปุ๊ป ไม่ทันวางกระเป๋าเสื้อผ้าดี   

ผมก็จัดการเลย ….  

จัดการเตรียมกล้องเพื่อนจะไปถ่ายรูปที่เนินช้างศึก ก่อนเข้าหมู่บ้านอีต่อง (ระยะไม่เกินห้านาที) น้องเอ เลยขอไปด้วยผมเลยสอนถ่ายดาวซะเบย

จากนั้นเราก็กลับห้อง แล้วเราก็อาบน้ำกัน

อ้อ  อย่าเพิ่งคิดไปไกล ผมอาบน้ำก่อน น้องเค้าอาบหลังกินเบียร์ย้อมใจก่อน … … …

 ขึ้นเขานะ อย่าคิดมาก

แต่ขอบอก คืนนั้น ดิ้นพลั่ก ๆ  

แย่งผ้าห่มกันผุด ๆ  ต้องปรับปรุ่งด่วนเบยเรื่องขนาดผ้าห่ม (หรือเป็นข้อดีหว่า) 

คือถ้าใครไม่อยากดิ้นแย่งผ้าห่มกัน ถามที่พักดีดี แล้วกัน ว่าขอสองผืนได้มั้ย ส่วนใครอยากแย่งก็... หึหึ

สรุปคืนนั้นผมยอมนอนหนาวอะ  แม่งผ้าห่มผืนนิดเดียว ห่มสองคนได้นี่ต้องกอดกันกลมอ่ะ (ดูดีมะ)

ตื่นเช้ามาด้วยอาการเพลีย 

หลับ ๆ  ตื่น ๆ ไม่ได้ห่มผ้านอน หนาวก็หนาว ไม่ถนัดด้วยปกติต้องกอดหมอนข้างนี่ ไม่มี T T

เอ๊า ได้เวลาแล้ว อาบน้ำอาบท่า แปรงฟัน เตรียมตัวเดินทาง 

ที่บ้านอีต่องมีร้านอาหารให้ทานเป็นมื้อสุดท้ายก่อน ไปชิว มาม่าข้างบน 555+

แนะนำว่ากินข้าว นะอย่ากินข้าวต้ม 

เพราะต้องเดินตลอดถึงเที่ยง หลายชั่วโมงอยู่ อาหารจะได้อยู่ท้อง 

เราจะสั่งอาหารข้าวกล่องไปกินระหว่างทางที่นี่ รวมทั้งน้ำ เสบียงต่าง ๆ เตรียมให้พร้อม ของที่ไม่ต้องใช้ระหว่างทาง ให้ลูกหาบนำขึ้นไป 

จะมีน้ำติดตัวกันคนละลิตร ข้าว 1 มื้อ เพื่อกินระหว่างทาง 

เสื้อผ้า น้ำสำหรับกินที่เต๊นท์ ก็เตียมให้ลูกหาบแบกไป ลูกหาบหนึ่งคน 30 โล ค่าบริการ 700 บาท

และค่า จนท. นำทาง 700 เช่นกัน (เห็นแวบๆ ว่า ขึ้นเป็น 900 แล้ว)

และลูกหาบไม่ได้เดินไปกับคณะนะครับ เค้าจะค่อยๆ เดินไปช้า ๆ แต่ถึงก่อนเรา ๆ 555

สำหรับเพื่อน ๆ ที่กังวลว่าต้องเดินต่อเนื่องมั้ย ไม่ต้องห่วงพักได้ทุกจุด ถ้าไม่กลัวทาก  และที่น่ากลัวกว่าคือสิงโต  (ขู่ ๆ)

ความยากของการเดินที่นี่คือ  ระหว่างทางเดินเราต้องเดินตากแดดแทบตลอดทางครับ 

น้ำที่เตรียมไว้คนละลิตร หลายคนไม่พอครับเนื่องจากเสียน้ำไปกันมาก

สำหรับผมสองคน สเบย น้ำตาลหล่นตลอดทาง เหลือเฟือ 555

ระยะทางเกือบ 6 กม. ใช้เวลาประมาณ 6 ชั่วโมง  เดินไปถ่ายรูปไป  

แล้วก็ถึงจุดกางเต๊นท์  ไร้ซึ่งร่มเงา ศาลา หรืออะไรก็ตามที่ หลบแดดได้

เหลือมีเพียงแค่ เงาไม้ บาง ๆ เอาไว้บังแดดยามงีบหลับ ช่วงบ่าย เพื่อเอาแรง

พอถึงก็จัดแจง กางเต็นท์ จัดของ แล้วก็เอา ถุงยาง เอ้ย ถุงนอนที่เตรียมมา หนุนหัวหลับไปด้วยความเพลีย

ตื่นนอนมาตากแดดซะงั้น ตัวแดงป๊าดดดดดดดดด เนื่องจากเงาไม้ที่หวังเพิ่งพิงแต่แรกย้ายหนีตามพระอาทิตย์

รุ้ง  บนเขาช้างเผือก

หลังจากพัก อาบแดดจนได้ที่ สามารถลงกะทะเป็นหมูแดดเดียวได้เลย

ก็ได้เวลาวัดใจ กับสันคมมีด

“เดี๋ยวนะ  เดี๋ยวก่อน”

  ขอหายใจลึก ๆ ซักทีก่อน  

เชื่อมั้ยว่า ยังตื่นเต้นทุก ๆ ครั้งที่คิดถึงความสูง  บรื๋อออออ...  ขนลุก

แม้ว่ากลับมาจากเขาช้างเผือกเป็นปีแล้วก็เถอะ

ผมกลัวความสูงมาก  ไม่ใช่สิ   ม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ขนาดไหนดี

ขนาดขึ้นสะพานลอยยังต้องเดินตรงกลางไม่มองลงไปถนน !!!

แรงจะยืนยังไม่ค่อยจะมี คิดเอาว่าจะถ่ายรูปได้มั้ย T T

เอาละพร้อมเล่าแล้ว  หวังว่านะ  T T

สันคมมีด

เป็นเส้นทางระหว่างจุดกางเต็นท์ ถึง จุดชมวิว เขาช้างเผือก

ระหว่างทางต้องเดิน ลัดเลาะตามสันเขา

บางช่วงก็เป็นดินเปียก ๆ พร้อมที่จะให้ลื่น ร่วงลงไปหุบเหวได้ตลอดเวลา

บางช่วงต้องเบี่ยง หินผา ไต่ไปด้านข้างที่ มีแค่หินก้อนเดียวที่รับน้ำหนักตัวเราอยู่ และอีกสองมือสั่นเทา พ้นไปก็เป็นหน้าหุบเหวเช่นกัน

แล้วก็ถึงสันคมมีด หรือ สันวัดใจ (กูป๊อด ไม่ต้องมาวัดกรูก้อด้าย)

ในชีวิตไม่เคยคิดว่าจะกล้ามายืนอยู่ตรงนี้ 

คิดภาพ คนไม่กล้าขึ้นสะพานลอย  ยิ่งสะพานลอยหน้าราม ที่ขั้นบันไดถี่ ๆ สูง ๆ นะ T T

ซ้ายก็เหว  ขวาก็เหว  มีที่ให้ยืนอยู่แค่สองเท้า 

แค่นั้นจริง ๆ

บรื๋ออออ  นี่แค่นั่งพิมพ์นะ ยังสั่นเลย ขนลุกกกกกกก

น้ำตกหมอก

ด้วยวิญญาณช่างภาพเข้าสิง 

ใจคิดว่า  เอาเว้ยเห้ย  ผุ้ชายหรือเปล่าแค่นี้กลัว (คือถ้าใจมันพูดได้เนี่ยมันคงตอบว่า “เออกูตุ๊ดด เมริงไปเถ้ออออ”)

เสียงจากลูกหาบดังมาจากข้างหน้า “พี่ ชิว ๆ อย่าไปมองข้างล่าง”

แล้วมันก็เดินจากไปอย่างชำนาญ

คือจะบอกว่า กรูมองลงไปเพราะมึงบอกนี่ละ เจร้สสสสสส  เสียวววววว  มริงเดินไปเถ้อ ปล่อยกูทำใจก่อน

เอาวะ เสียชาติเกิด หายใจลึก ๆ สามฟืด สี่ฟืด เอ่อ ขอห้าฟืด หก ละกัน T T 

แล้วก็ก้าวเท้าไปอย่างมั่นใจว่า กูเอาตูดดดด ค่อย ๆ ถูกะทางเดินดีกว่า ฮ่าๆๆๆ เสียวโว้ยยยย

ยังไม่ทันตูดได้ถึงพื้นดี แวบบบบบในหัว มโนภาพมาได้ว่า ไอ้น้องเอ มันจะมองเราไงเนี่ย ป๊อดแน่เบย

ได้รวบรวมความกล้าอีกครั้ง เดินไปอย่างมั่นใจ เฮ้ย มันไม่ยากนี่ หันไปมองน้องเอ

อ้าวเฮ้ย ตูด ๆ ๆ ไถ มาเกงขาดหมดแระ รู้สึกสงสารขึ้นมาทันทีเบย ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ ผมเลย

หันหลังแล้วเดินต่อ 555+

ช่วงที่ยากที่สุด ของสันคมมีด ผมว่าคือตอนที่ต้องโหนตัวขึ้นไป บนหินก้อนขนาด 2 เมตรได้

จะมียากกว่าก็คือ การยืนเปลี่ยนเลนส์ แล้วถ่ายรูปบนนั้น เวลาเอาตาเข้าช่องมองภาพ อาจร่วงได้ง่าย ๆ ทริกผมก็คือ

วิชา ตูดดัชนี 555+

หลังจากพ้นสันคมมีด  หรือ สันวัดจงวัดใจอะไรนั่นแล้ว 

ก็ถึงเนินสุดท้ายผมตั้งให้ว่าเนินช้างลื่น 

แมร่งลื่นผุด ๆ ถ้าฝนตกไม่ต้องเดินขึ้นเลย

แค่เห็นก็ไม่รุ้จะขึ้นยังไงแล้ว เดินดินสูงชันกว่า 45 องศา  ไม่ต้องคิดตอนลง

นาทีนั้น เหมือน เอ็นม่า วัตสัน มายืนอยู่ตรงหน้า แล้วชวนไปจุดสุดยอดเขา พร้อมยืนมือมาให้ช่วยจูง หุหุ

ไม่สนอะไรแล้ว รีบปีนขึ้นไปจุดสุดยอด ทันที

เมื่อถึง ปลายทางแล้วสิ่งแรกที่คิดว่าจะทำคือ มองวิว 360 องศา ที่เค้าร่ำรือมาว่าสวรรค์บนดิน

แต่สิ่งที่ทำจริงคือนอนแผ่สองสลึง

ราวสิบนาทีได้

แล้วก็ได้ยินเสียงลูกหาบ … ลูกหาบคนเดิม (มรึงเอาอะไรกรูอีก กรูไม่มองลงไปข้างล่าง ไม่ต้องบอกให้มองเบย)

พี่ตี๋ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ (เออกรูชื่อตี๋ กรูเหนื่อยย ขอพักหน่อยยย)

รุ้ง ๆ ๆ ๆ (กรูไม่ได้ชื่อ รุ้ง ว๊อยยย)

  รุ้ง กิน น้ำ  พี่ตี๋  รุ้ง กิน น้ำ

วิญญาณตากล้องเข้าสิงอีกครั้ง 

ลุกพรึ่บ ด้วยความกระตืนรือร้น  เพื่อจะถ่ายรุ้งกินน้ำ

รุ้งกินน้ำจาง ๆ จางโครต ๆ หาตั้งนาน ก็หาไม่เจอ กรูกดก่อนแระ 

ตรงไหน ๆ ๆ  ตรงนั้น ๆ ๆ พี่ตี๋ 

แช๊ะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ (อยากบอกว่ายังไม่เห็นด้วยตา ต้องมามองหลังกล้องหา T T ตาดีกันจริ้งงง)

แวปป มาจุดกางเต็นท์กันเลย

เกิดอาการคันมือครับ

ยังถ่ายไม่หนำใจ

อยากได้ดาว อยากได้ดาว อยากได้ดาว 

จัดการให้พี่ จนท. ช่วยเข้าฉากนั่งกองไฟ เต็นท์เตรียมเข้าฉาก วางแฟลซไว้เรียบร้อย

เกรงใจมากเลย  น้องเอ คนนั้น (น้องมันคงคิดว่ายุ่งไรกะกรูอีกเนี่ย)

ผมติดกองไฟเพื่อจัดฉาก(ปกติก็ก่อกองไฟประกอบอาหารอยู่แล้วครับ)

น้องมันก็มานั่งผิง T T ผมต้องเข้าไปกระชับพื้นที่ (ศัพท์กำลังอินเทรน)

น้องเอ เลยย้ายไปนอน เปิดไฟอ่านหนังสือในเต็นท์ 

โอ้ววว ไม่ได้ over แสงแรงผุด ๆ(ซื้อเต็นท์ใหม่ ลายสวย ๆ เพื่อมาประกอบฉากเบยนะ หุหุ)

ต้องเข้าไปกระชับพื้นที่อีกครั้ง   T T ไม่อยากทำเบย _/\_

ยังถ่ายไม่ทันเสด เหมือนสวรรค์แกล้ง  กรรมติดจรวด 

ฝนไล่ช้าง !!!!

ลูกหาบบอกพี่ตี๋เก็บ ๆ ๆ เถอะ นะนะนะ มันมาแล้ว

ไม่ทันขาดคำ ซูมมมมมมมมม

T T   D700  T T 

T T   เลนส์ Nano ​T T

T T   เฮ้ย Flash SB910 T T

รีบเก็บเข้าเต็นท์แทบไม่ทัน

ตัวเปียกโชก เข้ามานั่งเช็ด กล้อง เลนส์ แฟลซ ด้วยอาการสั่นเทา (เสียมั้ยวะ ฮ่า ๆ )

ลองกด ๆ แช๊ะ ๆ ๆ เว้ยยเฮ้ยย ของเค้าดี บึก อึด ทน

จบวันอันแสนยาวนานด้วย อาการสั่นจากความหิว

พร้อมใจคิดถึงมาม่า ที่ตากฝนอยู่ในกองไฟ ฮือ ๆ ๆ ๆ หิว ๆ ๆ ๆ 

ยังดีที่ไม่ต้องแย่งผ้าห่มแล้ว ถุงยาง เอ้ย ถุงนอน ที่เตรียมไว้ทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี

เช้าวันใหม่ เนื่องจากยังไม่สะใจ (ตากล้องแม่งโหดสลัด)

จึงขอขึ้นไป พิชิตความกลัว บนสันคมมีอีกครั้ง

เพื่อชมพระอาทิตย์ขึ้น บนดินแดนที่เรียกได้ว่าดุจสรวงสวรรค์

น้องเอ  ไม่ไปแล้ว 55+ สงสัยยังโกรธ

ลูกหาบ อยู่กับน้องเอ และจนท.คนนึง เพื่อเก็บเต็นท์ ที่นอน ฯลฯ เตรียมพร้อมกลับ (แอบบนินทาจนท.โด๊บ ไม่ฟิตนี่หว่า ฮู้ ๆ ๆ )

ครั้งนี้เริ่มชิน เพราะครั้งแรกทุก ๆ คน นั่นละอาจจะทำอะไรไม่ถูก แต่ครั้งที่สองจะเริ่มชำนาญขึ้น เนอะ ๆ

เริ่มย่างก้าวอย่างมั่นใจ 

เพิ่งรู้ว่าระดับความสูง 1,249 เมตร เหนือระดับน้ำทะเล 

เวลาเดินบนสันเขานี่ พื้นดินที่หุบเขามัน เหมือนขยับสวนเรา เวียนหัวดี

สำหรับน้องเอ ในเรื่องที่อ่าน ๆ แล้วเข้าใจผิดทำให้คิดว่าเป็น สาว ใส สวย น่าเจี๊ย ละก็ 

ขออภัยไว้ ณ. ที่นี้ อยากให้ได้ลุ้นกันบ้างอะไรบ้าง 55+

แต่แท้จริงที่เล่าถึงตัวละครนี้ขึ้นมาเพราะอยากบอกว่า

การเดินทาง 4 วัน 3 คืน (ที่บ้านอีต่อง บนเขาช้างเผือก และตลาดทองผาภูมิ อีกคืน)

กับใคร หรือกรุ๊ปใด ก็ตาม

ยิ่งเป็นทริปที่ ลำบาก ทรมาณ ทดสอบสภาพจิตใจ ความกลัวด้วยแล้ว

ควรเดินทางกับคนที่ “คอเดียวกัน” จริง ๆ จะช่วยให้ดื่มด่ำธรรมชาติได้อย่างครบครัน

เพราะนอกจากธรรมชาติที่สุดยอดแล้ว ผมได้ กินมาม่า(ดราม่า) หลายเรื่องกับน้องเอนี่ละ โดยเฉพาะตอนที่ออกจากบ้านอีต่องแล้ว

ความประทับใจของผมจึงเหมือน เหล้าที่ผสมมาอย่างดี แต่ดันมีเม็ดยาขมตกไปในแก้ว

เรื่องราวบางตอนอาจฟังดูตลก แต่เรื่องราวดราม่าของจริง บั่นทอนการถ่ายภาพไม่น้อยเลยทีเดียว

เพราะฉะนั้น ปลายปีนี้ผมอยากไปถ่ายภาพ ภูเขาไฟ 

เพื่อไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

ดังนั้นผมจึงเริ่มรับสมัครหาผู้ร่วมทริปตั้งแต่วันนี้  เอาที่เป็น “คอเดียวกัน” ไปเบย

อายุ 18-25 (จะได้มีแรงเดิน)

มั่นใจสูง (จะได้ไม่ยกเลิกทริป) 

ผมสั้น (จะได้ไม่ต้องสระผมเวลาไปทริป)

ขาว (จะได้ … เอ่อ เหมือนผมแระกัน)

สุดท้ายสำคัญ

ม๊ากกกก

สวย  หมวย อึ๋ม 

จ๊ากกกก ไม่ใช่แระ  ฟิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว

ถ่ายรูปเสร็จ เก็บของ กินข้าว กินปลา(มีป่ะ) 

ก็ได้เวลาเดินทางกลับ

ขามาผมเดินช้าาา มาก จนโดนแซว เดี๋ยวหยุด ๆ เดี๋ยว หยุด 

เอาฟระ ขากลับมาแข่งกัน  ผมจับมือแทคทีมกับ จนท.โด๊บ ที่แอบกินแรงไม่ยอมไปดูพระอาทิตย์ขึ้น

ปล่อยให้พี่นนท์ เดินกะน้องเอ ผมเดินนำอยู่นิดหน่อย เพราะน้องเอลืมของไว้เลยกลับไปเอาที่จุดกางเต๊นท์

พักบ้าง เดินบ้าง พร้อมร้องทักให้พี่นนท์ให้ได้ยินไปเป็นระยะตลอดทาง

เมื่อถึงบ้านอีต่อง คณะผม และลูกหาบนั่งกิน น้ำกันอย่างสบายใจ

ซ็อตที่ผมพลาดเลยก็คือไม่ทันได้หยิบกล้องถ่าย พี่นนท์ ที่เดินหน้าแดงงง ก่ำ มาพร้อมหอบเล็ก ๆ (ไม่สิ เยอะเหมือนกัน หุหุ)  

“พี่ไหนบอกว่าเดิน แทบทุกวัน สบายไม่เหนื่อย  ไมเดินไม่ทันผมละ”

พี่นนท์ไม่ตอบ ...  ยืนหอบอยู่ หุหุ

ปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะของทุกคนชาวคณะ

อ้อ แล้วอย่าถามผมนะว่ามีที่อาบน้ำมั้ยอะไรยังไง อ่านเจอมั้ยละว่าผมอาบน้ำตอนไหน ฮ่า ๆ ๆ