เดือนพศจิกายน ช่วงทิ้งฝนพอดี จังหวัดตากค่อนข้างหนาวกว่ากรุงเทพฯพอสมควร โดยเฉพาะอำเภอไทยใกล้พม่า ที่ชื่อว่าท่าสองยาง และเป็นที่ตั้งของภูเขาที่ชื่อว่า “ม่อนทูเล” หรือที่ชาวปกาเกอะญอเรียกว่า “ทูเลโค๊ะ” ที่แปลว่าภูเขาสีทอง
-----
หากสอบถามเพิ่มเติม ทักทายผมได้ที่
twitter: @ifew
facebook: https://www.facebook.com/chitpong
web: http://myifew.com/
ที่นี่ถูกผลักดันให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวโดย อบต ท่าสองยาง ดังนั้นใครจะไปก็ติดต่อที่นั่นได้เลย และเขาจะเตรียมอาหารลูกหาบให้ด้วย ซึ่งเราเดินทางจากกรุงเทพไปถึงที่นั่นประมาณ 8 โมงเช้า อากาศยังเย็นสบาย แต่แดดแรงพอสมควร
เมื่อเตรียมสิ่งของและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ต้องนั่งรถจาก อบต ท่าสองยาง ต่อไปยังจุดเริ่มเดิน เป็นทุ่งนาของชาวบ้านย่านนั้น ผมชอบวิวประมาณนี้มากๆ มีทุ่งนาและภูเขาเบื้องหลัง สลับกับแสงแดดและไอหมอก ลงตัวสุดๆ แม้จะร้อน แต่ก็ทำให้มีแรงฮึมเหิมจะเดินเราเริ่มเดินลัดทุ่งนาและไต่ขึ้นไปตามเนิน ระหว่างทางได้ยินเสียงร้องเพลงแต่ไกล เมื่อเราหันไปมอง มันเป็นภาพที่สวยมากๆเลยครับ ชาวบ้านกำลังช่วยกันลงแขกเกี่ยวข้าวบนทุ่งนาสีทอง ดูเขามีความสุขจัง
เส้นทางค่อนข้างชัน และไม่ชัดเจน บางจุดเป็นดินหนังหมูที่ลื่น ต้องอาศัยการทรงตัวดีๆ เมื่อเดินมาได้ 3-4 กิโลฯ จะพบลำธารเล็กๆ ให้เราได้เติมน้ำดื่ม ล้างหน้า และเป็นสัญญาณว่าเรามาถึงครึ่งทางแล้วหละ เราจึงวางเป้และทานข้าวกลางวันที่นั่น เพราะต่อจากนี้ไปจะไม่ใช่เส้นทางธรรมดาแล้ว
หลังจากอิ่มท้อง เดินต่อไปอีก 2 กิโลฯ เราเริ่มเห็นยอดม่อนทูเล แต่ด้วยจุดที่เรายืน ระยะทางที่เดินมา 6 กิโลฯ และยอดดอย เอ๊ะ ไหนว่าเดินแค่ 7กิโลฯ แต่ทำไมยอดดอยยังสูงมากเช่นนั้น ดูเหมือนอีกไกลเลย แต่เมื่อเดินต่อไปเรื่อยๆ ก็ถึงบางอ้อเลยทีเดียว เพราะเป็นหินผาให้เดินไต่ขึ้นไป ความชันก็ 45องศา ขึ้นไป ช่างเป็นช่วงปราบเซียนสุดๆ (ใครเคยไปภูสอยดาว ก็ประมาณเนินมรณะ หรือเขาช้างเผือกก็ประมาณทางขึ้นไปสันคมมีด แต่ระยะเดินไกลกว่า) มันทุลักทุเลตรงนี้แหละ!
แต่เสน่ห์ของการปีนเขา การไต่ในที่ชันๆลำบากๆ ก็ย่อมมีความสวยงามแอบแฝง เมื่อเราหันหลังกลับมามองทางที่เราเคยเดินมาแล้ว เราจะพบทิวเขาสลับซับซ้อนสุดลูกหูลูกตามาให้กำลังใจ และมีลมเย็นๆ เหมือนเสียงเชียร์บอกให้เรารีบขึ้นไปบนยอดเพื่อให้เจอความสวยงามยิ่งกว่านี้
เมื่อไต่มาถึงยอดเท่านั้นแหละ เจอป้ายต้อนรับประหนึ่งตอกย้ำความทุลักทุเลที่พาดผ่านมาในหลายชั่วโมงที่แล้ว! โว้ว เราทำสำเร็จแล้ว!
พอเดินต่อมาตรงที่จุดกางเต็นท์ ก็ต้องประหลาดใจครับ บนยอดเขามีลำธาร! และสวยด้วย! ถ้ามีน้ำเต็มเปี่ยมแบบนี้ ก็หมายถึงเรารอดตายแล้วๆจ้าา จะล้างหน้า แปรงฟัน ทำอาหาร น้ำดื่มก็ลุยเลย ส่วนใครใคร่อาบน้ำก็เชิญตามสบาย (แต่ไม่มีใครทำนะ หนาวมาก แถมโอเพ่นแอร์โล่งโจ้งขนาดนี้ ฟ้าผ่า!)
พวกเราจัดแจงกางเต็นท์และรีบเดินขึ้นต่อไปยังจุดชมวิวไม่ไกลนัก แค่เดินขึ้นเนินไปนิดเดียว ทุ่งแสงสีทองและทิวเขาก็อยู่ต่อหน้าเรา มองไปทางไหนก็สวยงามและหายเหนื่อยทันที เข้าใจแล้วว่าทำไมชาวปกาเกอะญอถึงเรียกว่าภูเขาสีทอง
พวกเราทอดกายและใจ ใช้เวลาอยู่ตรงนั้นเพื่อรอชมพระอาทิตย์ตกดิน เป็นอีกที่หนึ่งที่พระอาทิตย์ตกสวยมาก และมันจะอยู่ในความทรงจำผมไปอีกนานเลยทีเดียว
พอตกค่ำ คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด มืดสนิทไม่มีแสงใดๆ และอาจเรียกได้ว่าเป็นคืนแรกที่ผมเห็นดาวพร่างพรายสวยงามเต็มท้องฟ้า และเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นทางช้างเผือกชัดเจนที่สุด ผมถามพี่ๆแถวนั้นถึงวิธีการถ่ายภาพทางช้างเผือก หัดกันตรงนั้นเลย แม้จะหนาวสักแค่ไหนก็ไม่หวั่น
