แก๊งปากหมาฯ ชื่อนี้ท่านได้แต่ใดมา...

ตอบ ชื่อแก๊งนี้มาจากพฤติกรรมการปากดีชวนเจอตรีนล้วนๆ มีทั้งหมาพันธ์ุเล็กพันธุ์ใหญ่ หากอยากลองต้องมาเจอ>>>รุ่นพี่ท่านหนึ่งตั้งไว้ ชื่อเต็มๆ คือ "แก๊งปากหมาหน้าสวย" เพราะแก๊งฯ นี้มีเฉพาะผู้หญิง ขอบคุณรุ่นพี่ที่อุตส่าห์คิดตั้งชื่อให้ ก่อนหน้าไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเล้ย แต่ได้รับการยันยันจากผู้เชี่ยวชาญด้านปากหมา ช่างตรงใจจริ๊งจริง..ขอบอก^^ 

"เมืองน่าน" ชาวเดอะแก๊งฯ ได้ยินชื่อเมืองนี้มานาน พี่ใหญ่ขาลุยนึกคึกชวนน้องๆ ตามรอยตำนานกระซิบรักที่อยากจะมาศึกษาเพื่อเป็นลู่ทางในการกระซิบบอกรักใครสักคน วิ๊ดวิ๊ววว

เดอะแก๊งฯ ไม่รีรอ เพราะอยากมาสัมผัสมนต์กระซิบรักเมืองน่านมานาน เผื่อติดใจได้หนุ่มๆ ติดไม้ติดมือกลับไปสักคนสองคน จึงเริ่มต้นวางแผนที่ไม่ค่อยเป็นแผน และต้องพร้อมต่อการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

ที่วางแผนไว้คือ ล้อหมุนตี 3 แต่จนแล้วจนรอดกว่าจะพร้อมก็กลายเป็น ล้อหมุนตอนตี 4 แทน รอบนี้ให้พี่ใหญ่ขาลุยเป็นคนขับรถสองมือคนเดียว ส่วนน้องๆจัดแจงเล่นเกมส์ยอดฮิตปริศนาฟ้าแลบที่โหลดมา และแปลงร่างเป็นดีเจเปิดเพลงตามใจนายหัวรถ (ที่เป็นคนใต้อยากแอ่วเหนือ) สักพักเริ่มกินมะม่วงน้ำปลาหวานเคล้าการนินทาชาวบ้านเพื่อเพิ่มอรรถรส แวะเปลี่ยนน้ำมันเครื่องของคนตามปั๊มต่างๆ อย่าหวังว่าใครจะได้หลับ เพราะหากหลับนั้นคือเป้าหมายใหม่ของการเปิดโต๊ะนินทา และพร้อมต่อการทำคลิปประจาน พวกเราจริงใจเสมอ 555

หมดพลังไปกะการนินทาชาวบ้าน และเมาท์มอย เห็นร้านอาหารตามข้างทาง ร้านไหนน่ากิน ขอแวะหย่อนอาหารลงท้องตลอดทาง แต่นายหัวรถของเราบังคับไว้ว่าจะให้กินทีละนิด ไม่ได้กลัวท้องตึงหนังตาหย่อนหรอกนะ แต่กลัวต้องแวะปั๊มเปลี่ยนไส้กรองชุดใหญ่ เพราะคุณพี่เล่นสายตรงไม่มียั้งเก็บไว้ 555

แวะตลอดเส้นทางหลวงหมายเลข 11 ทำให้ช้ากว่าปกติที่วางแผนไว้ ก็บอกแล้ว>>>แผนนี้วางไว้นิ่ง ๆ เฉยๆ เท่านั้น 555 ประมาณบ่าย 3 จึงได้แวะลองชิมก๋วยเตี๋ยวที่ร้านก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่เวอร์ จ.แพร่ มาไม่ยากเพราะอยู่ติดถนนหมายเลข 101 ตรงจุดนี้ภูมิใจเล็กน้อยไม่มีการหลงเพราะเป็นเส้นทางตรง และที่สำคัญเราหลงเอาฤกษ์เอาชัยตั้งแต่เริ่มออกจากกรุงเทพแล้ว 555

โห้!!! ชามใหญ่เท่าวงโอบของแขนเลย^-^

กว่าจะเถลไถลไปตรงโน้นตรงนี้ ก็ปาเข้าไปจะ 5 โมงเย็น เราวางแผนเฉพาะเส้นทางท่องเที่ยว แต่ที่พักไม่เคยวางแผน คืนนี้เราจะค้างในตัวเมืองน่านเพื่อสัมผัสกลิ่นไอความเป็นสาวชาวเหนือสักคืนก่อนเดินทางกางเต้นท์ที่อุทยานแห่งชาติดอยภูคา 

การวางแผนที่แน่นอนคือการไปตายเอาดาบหน้าโดยเฉพาะกับเดอะแก๊งปากหมาฯ เท่านั้น มันเป็นพฤติกรรมที่โปรดอย่าลอกเลียนแบบ 555 เราตระเวนหาที่พัก เปิดกูเกิ้ล เข้าไปสอบถามจนได้เจอ #Home Sweet Home 

คนดีมักจะพบเจอแต่สิ่งดีๆ ขอ"มโน"เองว่าเป็นคนดี^-^ ได้เจอเจ้าของเกตส์เฮ้าส์ที่ใจดี บริการเยี่ยม ที่สำคัญไม่รำคาญเดอะแก๊งฯ ที่คอยซอกแซกสอบถามโน้นนี้ แถมใจดีบอกร้านอาหารขึ้นชื่อให้พวกเราต้องไปลองทานให้ได้ 5555

สวนอาหาร "สะเนียน" พี่เจ้าของเกตส์เฮ้าส์แนะนำมา เดอะแก๊งฯไม่รอช้าออกตามหากันเลยทีเดียว กูเกิ้ลเป็นเพื่อนร่วมทางตลอด พี่เขาบอกว่าร้านอยู่ไม่ไกลจากที่พักอยู่ตรงข้ามกับเฮือนจำจังหวัด ผ่านไปเกือบ 20 นาที เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาตามคำบอกของพี่กูเกิ้ล ก็ไม่ยักกะเจอ เห็นชายหนุ่มหน้าตาดียืนอยู่ข้างทาง แวะสิคะ เฮี๊ยดดด!!! รถเบรคจนผู้โดยสารหน้าคะมำ สมใจอยากลงไปถามทางเลย หน้าใสๆ ใครหละจะไม่อยากคุยด้วย 5555 

น้องเขาชี้บอกทาง "พี่ต้องขับเลียบแม่น้ำตรงไปเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาก็ถึงแล้ว" ฟังดูง่ายจัง แต่ไหง!! เดอะแก๊งฯ เวียนวนจนครบ 3 รอบยังกะเวียนเทียนก็ยังหาไม่เจอ... สงสัยต้องมนต์โดนบังตาก็แล้วแต่วาสนาละกัน...เฮ้อ!!! ตอนนี้ร้านไหนก็ได้ง่ะ.. หิวจนไส้จะขาดแล้ว พี่ใหญ่ขาลุยอดรนทนไม่ไหวจอดทันที เดินหาร้านกินแถวนี้ดีกว่า.. พอลงจากรถ เฮ๊ย!!! นี่เรามาจอดรถอยู่หน้าเฮือนจำ งั้นก็...สายตาสอดส่าย... ป๊ะแหม+++ ร้านสวนอาหาร "สะเนียน" อยู่ตรงหน้า 

รีบเลยค่ะ เข้าไปนั่งเรียบร้อยเตรียมสั่งอาหารเต็มที่ แต่พนักงานร้านเข้ามาบอก "ขอสุมาเต๊อะเจ้า ของกิ๋นหมดแล้ว ฮ้านจะปิ๊ดแล้วเจ้า" งง!! สิค่ะ ฟังก็ไม่ค่อยเข้าใจเลยต้องถามสาวห้าวชาวเหนือของแก๊ง ได้รับคำตอบว่า "นู๋ว่าพวกเรารีบออกจากร้านนี้เถอะค่ะ เขาจะปิดร้านแล้ว" แหง่วววว... 

ก็ได้ ก็ได้ จำไว้เลย.. 555 เดินถัดไปอีกหน่อยวันนั้นมีตลาดตรงข้ามวัดภูมินทร์ วัดภูมินทร์!!!!(เสียงสูง) นี้คือต้นตำนานกระซิบรักสินะ ตื่นเต้นๆ ลืมหิวไปชั่วขณะแต่ป่านนี้มันปาเข้าไปจะ 2 ทุ่มแล้วหาอะไรลงท้องก่อนดีกว่า มาเจอร้านอาหารเหนือที่อยู่ไม่ไกล เลยเข้าไปจัดการซะให้หายอยาก แต่ร้านจะปิดครัวแล้วเลยได้สั่งไปไม่กี่อย่าง (ขอโทษนะ จำชื่อร้านไม่ได้ เพราะขณะนั้นไม่สนใจอะไรแล้วนอกจากกิน กิน แล้วก็กิน 555)

เช้าวันใหม่ เดอะแก๊งฯ ตื่นสายนิดหน่อยเพราะเหนื่อยล้าจากการหาร้าน "สะเนียน" ชื่อนี้จะจำไว้ต้องมาแก้มืออีกรอบแน่ อย่าคิดหนีไปเปิดสาขาที่อื่นก่อนหละ เราจำทางหลงไว้แล้ว 5555

หลังจากได้ปล่อยปลา เดิมชมเมืองใกล้ๆ ที่พักแล้ว เดอะแก๊งฯ จึงรีบเก็บสัมภาระออกจากที่พัก เพราะมีเป้าหมายคือ ไปย้อนรอยตำนานกระซิบรัก วัดภูมินทร์ที่เราได้ปักหมุดไว้เมื่อคืน คงไม่ย้อนรอยการหลงทางแล้วหละ เชื่อว่างั้นนะ 555

นี้ไง ตื่นเต้นๆ ภาพกระซิบรักบันลือโลก....

ใกล้ๆ ยังมีวัดพระธาตุช้างค้ำวรวิหารที่สวยงามไม่แพ้กัน เดินข้ามถนนตรงแยกถัดไป ตรงข้ามวัดยังมีอุโมงค์ต้นลีลาวดีที่มีเฉพาะกิ่งส่วนใบร่วงหมดต้น ก็สวยแปลกตาดีนะ^^

กว่าจะเดินชมวัด ชักภาพตามอารมณ์ เวลาปาเข้าไปเกือบบ่าย 4 โมง เลยต้องรีบออกเดินทางต่อเพราะจะได้ไปถึงอุทยานแห่งชาติดอยภูคาไม่มืด ขอบอกกลัวจริงๆ ถ้าต้องไปหลงกลางป่า บรื้อออ!! นึกแล้วก็เสียวววว แต่ใจหนึ่ง เอ๊ะ!!! ถ้าหลงทางกลางคืนกลางป่าอะไรจะเกิดขึ้นก้อน่าสนุกนะ 555

อุทยานแห่งชาติดอยภูคา คือเป้าหมายถัดไปของเดอะแก๊งฯ ใจอยากไปตามหาต้นชมพูภูคา พันธุ์ไม้ที่ได้ชื่อว่าหายากที่สุดในโลกเพราะหลงเหลืออยู่เพียงแห่งเดียวในโลกคือที่ดอยภูคานี้เท่านั้น เสียดายอุตส่าห์มาเยือนถึงถิ่นรอบนี้ ก็ยังไม่ได้ยลโฉม เพราะชมพูภูคาจะออกดอกสีชมพูเฉพาะในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ของทุกปี และปีละครั้งเท่านั้น

ออกเดินทางไปตามถนนสายอำเภอปัว-น่าน ทางหลวงหมายเลข 1256 ประมาณชั่วโมงครึ่งก็ถึง เส้นทางมีคดเคี้ยวบ้างเล็กน้อยให้พอกระตุ้นหัวใจและเรียกเสียง หึ๊ยยย!!! อ๊ากก!! ขอบอกแก๊งนี้ไม่มีอ่ะที่จะมากรี๊ดดด ยิ่งน้องคนเล็กเสียงเธอห้าวมาก 555

ยังคงเหมือนเดิมที่เดอะแก๊งฯ ไม่เคยมีอาการรีบเร่ง แม้จะตื่นเต้นกลัวหลงทางก็ตาม ก็ยังอุตส่าห์แวะโน้นแวะนี่ เก็บภาพระหว่างทางเป็นระยะๆ 

เราเดินทางมาถึงท้องฟ้ายังไม่มืด จึงมีเวลาเลือกพื้นที่ปักเต้นท์ ที่อุทยานฯ จะมีห้องน้ำค่อนข้างสะอาดและพอเพียงสำหรับนักท่องเที่ยวสบายใจกันเลยงานนี้ การกางเต้นท์ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเดอะแก๊งฯ เพราะเราแบ่งหน้าที่กันทำ คือทำกัน 2 คน ส่วนที่เหลือยืนเป็นกำลังใจ ฮ่าฮ่าฮ่า 

ระหว่างทางเดินกลับเต้นท์จากการอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว สายตาพลันไปเห็นแสงสีขาวพาดกลางท้องฟ้า รีบเลยค่ะ คว้ากล้องมาถ่ายทันที แรกนึกไปว่าคงเป็นไอพ่นของเครื่องบินโครงการฝนหลวงออกปฏิบัติการ จนนักท่องเที่ยวคนหนึ่งดูข่าวจากอินเตอร์เน็ตมาบอกว่ามันคือ "เศษซากขยะอวกาศของจรวดรัสเซีย" ฟังแล้วก็ งง งง แต่ก็เอาเถอะไม่ได้มีผลต่อมนุษยชาติก็พอแหละ แหม!! เป็นนางงามขึ้นมาเชียว 555

ช่วงค่ำคืนบนดอยภูคามันช่างมึดสนิท แต่ก็ยังพอมีแสงไฟจากอุทยานฯ บ้าง เดอะแก๊งฯ นำอาหารที่ซื้อเตรียมไว้มาแบ่งปันกินกันท่ามกลางแสงตะเกียงและแสงดาว 

เวลา 2 ทุ่ม บนดอยภูคาช่างเงียบสงบ เราเลือกปิดแสงตะเกียงเพื่อรับแสงดาวที่แย่งกันส่องประกายมายังเต้นท์ ยิ่งดึกดวงดาวยิ่งระยิบระยับ สาวเทห์ผู้มีความเชี่ยวชาญเรื่องดวงดาวมากสุดในแก๊งเริ่มอธิบาย ชี้โบ้ชี้เบ้ นั้นดาวลูกไก่ โน้นดาวคันไถ นี้ดาวพระศุกร์ ชาวแก๊งร่วมชื่นชมอารมณ์ฟิน จนเสียงเล็กๆ สอดแทรกถามกลางวง "เทอเทอ แล้วดาวน์น้อยผ่อนนานอยู่ตรงไหน" เงียบ... ทุกคนกะลังอึ้ง อารมณ์ฟินต้องชะงัก ก่อนหันมามองตามเสียง แล้วเธอก็ตอบว่า "ดาวน์น้อยผ่อนนานอยู่ที่โตโยต้า แต่ถ้าดาวน์ฟรี ผ่อนฟรีฉานก็กำลังหาอยู่" สิ้นเสียงทุกคน หัวเราะก๊ากกกลั่นป่า ยางยังไม่หมด ยังมีถามต่อ "แล้วดาวน์ซินโดรมอ่ะอยู่ไหน" คราวนี้หันขวับมาตอบทันควัน "ก็อยู่บนหน้าเธอไง" เอาแล้ว>>>แก๊งปากหมาฯ เริ่มปฏิบัติการกัดกันเองซะแร้ว เดี๋ยวได้เกิดสงครามนางงามกันหละที่นี้ 55555 แต่เราไม่เคยโกรธกันแม้จะปากหมาใส่กันก็เพื่อกระชับความสัมพันธ์เท่านั้น 5555

อาหารว่างของเราคือ มะม่วงน้ำปลาหวาน ที่ตระเตรียมจากกรุงเทพ กินกันอย่างไม่กลัวอุจจาระแตกอุจจาระแตนกันเลย

เช้ามืดของอีกวันช่างหนาวเย็น อากาศน้องๆ ช่วงฤดูหนาวเลยทีเดียว สาวสวยประจำแก๊งตื่นมาเห็นอาการนอนคุดคู้ของเพื่อน ผ้าห่มรวมอยู่กะคนๆเดียว อีกคนนอนแทรกหาไออุ่น ได้ยินเสียงกรนเหมือนเรือไฟดังทั้งภายในเต้นท์และนอกเต้นท์ กะลุกขึ้นเพื่อล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวไปชมทะเลหมอก แต่ด้วยความมืดหาตะเกียงไม่เจอ โอ๊ยยยย!!! เสียงร้องดังลั่น เหยียบเข้าให้แล้ว 555 เหมือนเป็นเสียงนาฬิกาปลุก ทุกคนตื่นมางัวเงีย เพื่อนที่โดนเหยียบสะดุ้งพรวดลุกขึ้นด้วยอาการเหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน นั่งมองหน้ากันว่าเกิดไรขึ้น จึงแก้เขินด้วยบอกว่า "ไม่มีไร...เค้าเอง++ ก็มันมองไม่เห็นอ่ะ เหยียบซะเต็มแรงเลย.. แหะแหะ ตื่นไปดูทะเลหมอกกันเถอะ อิอิ" สาวเท่ห์งัวเงียก่อนตอบตอนนี้ยังไม่เห็นอะไรหรอก โน้นค่อยไปสัก 7 หรือ 8 โมง พูดจบก็นอนต่อ อ้าว...หรา... กลายเป็นเราที่หงอย+++ ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำแก้เก้อแล้วกลับมานอนต่อดีกว่า 555

ใช่ว่าเดอะแก๊งฯ จะเป็นสาวตื่นสายนะ แม้จะบ่อยก็ตาม 555 เราตื่นมาล้างหน้าล้างตาตระเตรียมต้มน้ำ ดื่มกาแฟและกินอาหารที่เตรียมไว้ พี่ใหญ่เป็นแม่ครัวประจำแก๊ง ขอบอกฝีมือการทำอาหารเหมือนยกเชฟมาเลย ยกมาจากไหนคิดเอาเอง เอ๊ะ++ หรือยกไปทิ้งนะ 555

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจส่วนตัว เดอะแก๊งฯ ออกเดินทางไปจุดชมทะเลหมอกซึ่งห่างจากที่พักประมาณ 10 กิโล เลือกเปิดกระจกเพื่อสูดรับโอโซน ระหว่างทางสีสันของธรรมชาติชวนหลอกล่อให้เราต้องแวะเป็นระยะเพื่อการนี้...

เย้เย้... ถึงจุดชมวิวแล้ว หมอกลงเยอะท้องฟ้าครึ้มแต่ฝนไม่ยักตก สบายใจโล่งโปร่ง งานนี้ขอจัดเต็ม...ให้เข้าใจว่ามาตะลุยหน้าหนาวละกัน ขณะนี้อารมณ์ฟิน 5555

แดดเริ่มแรง เดอะแก๊งฯ ขอกลับไปยังฐานทัพ เฮ๊ย!! ที่พัก เก็บสัมภาระเด้นท์และอุปกรณ์ต่างๆ เพื่อไปต่อ ระหว่างเก็บข้าวของ สาวน้อยเสียงห้าวชาวเหนือส่งเสียงบ่นเล็กๆ "เมื่อคืนนู๋นอนไม่ค่อยหลับเลย" อีกสาวสมทบ "เหมือนกันเลย ได้ยินแต่เสียงเรือกลผสมเรือหางยาวคลองแสนแสบวิ่งแข่งกัน"  "ช่าย เมื่อคืนนึกว่านอนอยู่ท่ามกลางอู่เรือ" สาวเท่ห์เริ่มเออเออ "ทีแรกนึกว่าเสียงเรือของเราซะอีก ที่ไหนได้ข้างเต้นท์เสียงชนะเลิศกว่า มีช่วงเบิ้ลเครื่องด้วยนะ" 555 เสียงหัวเราะเมาท์มอยสนั่น ลืมมองไปว่ามีลุงเดินมาข้างหลังก่อนส่งเสียงทักทาย "เป็นไงสาวๆ หลับสบายไหมเมื่อคืน" ทุกคนหันมาตามเสียงส่งสายตาและรอยยิ้มอันหวานจ๋อย (กลายเป็นพวกเราสินะที่จ๋อย) ก่อนตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน "สบายมากค่ะ" ฮึฮึ หัวเราะในลำคอ 

เดอะแก๊งฯ เก็บสัมภาระใส่รถเสร็จรีบเคลื่อนย้ายออกจากจุดนั้นทันที ขืนอยู่ต่อมีหวังคุณลุงเอาไม้ไล่ตีแน่ เพราะเล่นนินทาระยะเผาขนแถมนินทาแบบเสียงดังไม่มีการเกรงอกเกรงใจอีกต่างหาก เชื่อว่าคุณลุงคงได้ยินแต่ดีนะที่ยังไม่เอ๋ยชื่อ เกือบไปแล้วเดอะแก๊งปากหมาเอ๋ย 555

ระหว่างทางขากลับขอชื่นชมกับพันธฺ์ไม้ต่างๆ ภายในอุทยานฯ เสียดายที่ดอกไม้ไม่ค่อยออกมาให้ชมชื่นเท่าไร แต่ก็เอาเถอะ สบายใจไปนิดหนึ่งหละ

เราต้องไปต่อ ขอโบกมือลาต้นเมเปิลสีแดงสด เพราะจุดหมายของเรายังต้องเดินทางไปโอบละอองหมอกและสูดดมกลิ่นธรรมชาติอันบริสุทธิ์ เป้าหมายต่อไปของเดอะแก๊งฯ คือ ดอยเสมอดาว...

แต่ก่อนเราจะไปเสมอดาว ขอแวะชิมเกลือกันที่บ่อเกลือนิดหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกล ไปตามเส้นทางถนนหมายเลข 1256 ประมาณ 20 กิโลเมตรก็ถึงบ่อเกลือสินเธาว์ อำเภอบ่อเกลือ เส้นทางที่จะไปบ่อเกลือสามารถไปได้ 2 ทางคือย้อนกลับไปตามเส้นทางจุดชมวิวมุ่งหน้าต่อไปไม่กี่กิโลก็ถึง แต่จะมีทางขึ้นเขาลงเขาตลอดเส้นทาง พี่ใหญ่ขาลุยมองเกจ์น้ำมันแล้วตัดสินใจไปอีกทาง คือ ลงไปทางหมู่บ้านหาปั๊มเติมพลังให้รถคู่ใจก่อน แม้เส้นทางที่ไปไกลกว่าแต่เพื่อความสบายใจ มีเสียงข่มขู่จากพี่ใหญ่บอกถ้าใครไม่เห็นด้วยลงเดินไปก่อนเลย 555 เอากะพี่แกสิ ยอมสิค่ะ ไม่ใช่พี่ใหญ่ขาลุยอย่างเดียวแหละ แต่เป็นพี่ใหญ่ขาโหดด้วย บรึ้ยยยยย

ไม่นานก็ถึงจุดหมายบ่อเกลือเป็นชุมชนหนึ่งในอำเภอนี้ มีจุดสังเกตง่ายๆ ว่าถึงแล้วคือรถนักท่องเที่ยวที่จอดเรียงรายยังกะมีงานวัดแจกข้าวฟรี กว่าจะหาที่จอดรถได้ก็เลยไปเกือบกิโลต้องเดินย้อนตามเส้นทางถนนคอนกรีตจะเจอจุดที่เป็นซิกเนเจอร์ 

วันนี้นักท่องเที่ยวมีแต่ไม่มากนัก เดอะแก๊งฯเลยเดินชิมโน้นชิมนี่ ขอชิมจริงๆไม่ซื้อ 555 แต่มีบ้างที่อุดหนุนแม่ค้าท้องถิ่นไปหลายร้านด้วยความเกรงใจ ด้วยความปากดีชมแม่ค้าตลอด ขอชิมไปซะ 60 ขอซื้อ 40 แม่ค้าก็ใจดี๊ใจดีบ้าจี้ให้ตามที่ขอด้วย 555 ชอบตรงนี้ แดดค่อนข้างร้อนเดอะแก๊งฯ จึงเดินเล่นได้ไม่นานก็ต้องเดินทางต่อ

ระหว่างข้ามสะพาน เรียกว่า "สะพานน้ำเต้า - สะพานฮ่วมใจ๋ ไออุ่นลำมาง" เห็นเด็กๆ ให้อาหารปลากัน เจ้าแม่เกลือเรียกพี่ไม่รอช้า "หนูจ๋า เรามาให้อาหารปลาด้วยกันนะ แบ่งกันนะ หนูจะได้สวยเหมือนพี่" โธ่!!! แม่คุณ มั่นหน้าเหลือเกิน สงสารเด็กที่โดนหลอกเด็กคงกำลังมึน เอ๊ะ!!! แต่มันเกี่ยวกันหรา แบ่งอาหารปลาแล้วจะสวยเหมือนพี่ 5555 

ออกจากบ่อเกลือ เราให้พี่กูเกิ้ลนำทาง ระยะทางประมาณ 170 กิโลเมตร ตามเส้นทาง บ่อเกลือ-นาน้อย ถนนหมายเลข 1081 แรงยังมีเต็มร้อย กินกันไปเมาท์กันไป มีบางครั้งทะเลาะกับพี่กูเกิ้ลตอนไม่มีสัญญาณตรงทางแยก เอาละซิ!! จะซ้ายจะขวาหว่า การหลงทางกลายเป็นเพื่อนร่วมทางของเดอะแก๊งฯ พี่ใหญ่ขาลุยสอดส่ายหาผู้สอบถามทาง เพราะไม่รอหวังพึ่งพี่กูเกิ้ลอีกแล้ว 

นั้นไง>>> เหยื่อของเรา ฮ่าฮ่าฮ่า เสียงหัวเราะเหมือนเป็นผู้กำชัยชนะ ด้านหน้าคือมอเตอร์ไซด์ฮ่างของพ่อแม่ลูกครอบครัวหนึ่ง พี่ใหญ่ขาลุยเหยียบจนมิด พุ่งเข้าหาเหมือนเจอสามีพาเมียน้อยแอบมากกกันในป่า จนพี่ที่ขับมอเตอร์ไซด์ตกใจรีบขับหนี นึกว่าสารวัตรตำรวจไล่จับ พี่ใหญ่ขาลุยไม่ลดละทั้งบีบแตร ไล่บี้ เพราะแถวนั้นไม่มีเหยื่อรายอื่นให้ถาม จนพี่มอเตอร์ไซด์ยอมมอบตัว เฮ๊ย!! ยอมจอดข้างทาง ถามไถ่จนได้ความว่าเรายังไม่หลงแต่ต้องขับไปอีกไกล สองสาวซาตานในคราบนางฟ้าหันไปเห็นเด็กน้อยนั่งตัวเกร็งอยู่หน้ามอเตอร์ไซด์จึงปลอบด้วยการส่งขนมให้เป็นของขวัญ เด็กน้อยหันมามองหน้าไม่ยื่นมือรับคงนึกในใจ จะใส่ยาอะไรให้เรากินป่าว สองสาวเห็นอาการจึงแปลงร่างเป็นนางงามรักเด็กยัดขนมใส่มือ พร้อมยิ้มมุมปากบอก เอาเถอะค่ะไม่ต้องเขินพี่ แหม+++ เด็กคงกลัวมากกว่าเขินนะ 5555

ขับไปอีกพักใหญ่ พี่ใหญ่ขาลุยเริ่มบ่น เอ๊ย!!! มันไกลไปป่ะขับมาตั้งนานแล้วนะ น่านนนนเจอแยกอีกแล้วเอาไงดี จอดสิคะ จอดมันตรงกลางแยกนี้แหละ เสี่ยงดวงเอา โอ๊ะโอ๊ะ เห็นป้อมตำรวจอยู่ถัดเลยแยกไป ไปเลยพี่เข้าไปถามคงได้คำตอบ 

อารามดีใจ พอรถจอดปุ๊บรีบสอบถามเสียงหวานเลย "โทษนะค่ะ พวกหนูจะไปดาวเสมอดอยนี้ไปทางไหนค่ะ" ตำรวจยืนเกาหัวแกร๊กแกร๊กก่อนถาม "ที่ไหนนะครับ" "ดาวเสมอดอยค่ะ" ตอบเสียงดังฟังชัด น่าน+++เจ้าหล่อนยังไม่รู้ตัว จนเสียงฮาดังขึ้น สาวเท่ห์อดรนทนไม่ไหว "ไปดอยเสมอดาวค่ะ พอดีเพื่อนยังไม่ได้ถูกจูนสมอง" เท่านั้นฮากระจายทั้งตำรวจทั้งคนถามทาง เพิ่งถึงบางอ้อ อ้าวววว ตรูเอาอีกแล้ว ตั้งชื่อดอยเกิดใหม่ที่ยังไม่มีในประเทศไทยอีกแล้ว 5555

รถวิ่งตามเส้นทางที่พี่ตำรวจบอก จนมาถึงจุดหมายของเรา "ดอยเสมอดาว" อยู่ในอุทยานแห่งชาติศรีน่าน อำเภอนาน้อย แต่เข้าไปก็ผิดหวังเพราะเจ้าหน้าที่บอกที่ลานกางเต้นท์มีนักท่องเที่ยวเต็มพื้นที่แล้ว ถ้าไงลองกางตรงหน้าอุทยานนะครับ เอาไงหละถ้ากางเต้นท์ตรงหน้าอุทยานฯก็ไม่เห็นอะไรสวยๆ นะสิ ไม่เป็นไรขอขึ้นไปดูพื้นที่ก่อนดีกว่าถ้าไม่มีค่อยลงนอนที่นี้ละกัน

เราขึ้นไปคนแน่นจริงๆ แต่แล้วก็เหลือบไปเห็นป้าย ทางไปผาชู้ เอ๊ะ!! ผานี้มีแต่ชู้หรือเปล่าน่าสนใจหละสิ 

ไปถึงรีบไปอ้อนเจ้าหน้าที่เลย ทีแรกพี่เจ้าหน้าที่บอกที่เกือบเต็มแล้วนะ แต่ถ้าจะนอนจริงๆ ลองไปดูพื้นที่ก่อนว่าจะนอนตรงไหนได้บ้าง รีบเลยค่ะ สาวเท่ห์เดินนำเป็นคนแรกหาทำเลปักสมอบก และแล้วก็เจอพื้นที่สำหรับเรา ช่างดูดีอะไรเช่นนี้ เพราะอยู่หน้าเสาธงบนเนินซึ่งเป็นที่สูงกว่าของชาวบ้าน 

ด้วยความชำนาญในการกางเต้นท์ คราวนี้เราใช้เวลาน้อยกว่าที่ดอยภูคา ผู้ที่กางเต้นท์ยังคงทำหน้าที่ส่วนผู้ที่เป็นกำลังใจก็ยังคงทำหน้าที่เหมือนเดิม ^^

วันนี้กว่าเราจะถึงและหาทำเลที่พักเสร็จก็เย็นย่ำ เดอะแก๊งฯ หิวโหยไปตามๆ กัน ดีนะที่ช่วงนี้เป็นช่วงวันหยุดยาว นักท่องเที่ยวเยอะ ทางเจ้าหน้าที่จึงเปิดครัวอาหารตามสั่ง และหมูกะทะบริการ จัดเลยสิค่ะ เดินมุ่งพุ่งประเด็นไปที่หมูกะทะ แต่เจ้าหน้าที่บอกครัวจะปิดแล้ว มีแต่ข้าวผัดกับกะเพราเท่านั้น เราเลยสั่งตามใจแม่ครัว แต่ก็ยังไม่วายไปขอเพิ่มเติมเมนูผัดผักรวมมิตรอีกจาน ทีแรกแม่ครัวบอกไม่มีผัก แต่ขอโทษนะค่ะสายตาเหยี่ยวอย่างเรามองทะลุไปถึงก้นครัวแล้วเลยบอกว่า "นั้นไงค่ะผักกาดกับกะหล่ำ ทำให้หนูเถอะค่ะ หนูไม่เอาเยอะเอาผัก 2 อย่างนี้ก็ได้ เออพี่ค่ะ หนูเห็นถั่วฝักยาว ถ้าไงขออีกนิดหนึ่งนะคะ" พร้อมส่งสายตาเว้าวอนจนได้สิน่า แม่ครัวคงรำคาญ 5555

คืนนี้หลังจากอาบน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วกะนอนเลยเพราะยังเพลียกับการเดินทาง แต่เวลาขณะนี้ปาเข้าไปจะ 5 ทุ่มแล้ว เสียงเต้นท์ข้างๆ ยังจั่วไพ่ เต้นท์ถัดไปร้องคาราโอเกะ โอ๊ย!!! อุตส่าห์หนีมานอนกลางป่ากลางดอยแล้ว คนบ้านเดียวกันของไผ่ พงศธร ยังตามมาหลอกหลอน แล้วเราจาข่มตานอนกันได้อย่างไร 

เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่มารู้สึกตัวอีกทีเกือบตี 5 เพราะปวดฉี่ คราวนี้ไฟฉายอยู่ใกล้ๆ อากาศหนาวกว่าดอยภูคา เดอะแก๊งฯ จึงตื่นพร้อมๆ กัน พร้อมพยักหน้าแบบรู้ใจ ไปเราไปปลดทุกข์ร่วมกัน ด้วยความกลัวความมืดเพราะห้องน้ำไกลจากเต้นท์พอสมควรขากลับจากห้องน้ำตะลึงกะม่านฟ้าที่อยู่ตรงหน้า อยากตะโกนให้ลั่นป่า ธรรมชาติสรรค์สร้างจริงๆ

แค่นี้ก็ฟินแล้ว ทะเลหมอกมาเยือนถึงหน้าเต้นท์ อะไรจะสุขเท่า...^-^

แม้พวกเราจะอกหักจากดอยเสมอดาว แต่โชคดีที่มาเจอผาชู้ ณ ที่แห่งนี้มีเรื่องราวและตำนานของชื่อผา น่าสงสารผู้หญิงที่บูชาความรัก โศกนาฏกรรมรักอีกบทของเมืองล้านนา คำว่า “ ชู้ ” ไม่ได้หมายถึงชู้สาว แต่หมายถึงคนรัก การเฝ้ารอเพื่อพบและการจากไปของผู้ที่รักช่างเจ็บปวดและทรมาน และนั้นคือจุดเริ่มต้นของการค้นพบความงามแม้จะปนด้วยความเศร้า ที่แห่งนี้ยังมีความเป็นที่สุด คือ สายธงชาติที่ยาวที่สุดในประเทศไทยอีกนะ เมืองน่านยังมีมนต์เสน่ห์ให้มาเยือน เดอะแก๊งฯ รู้ว่าเมืองแห่งนี้ยังคงมีแหล่งท่องเที่ยวให้มาชื่นชมอีกมากมาย หากมีโอกาสและจังหวะ เดอะแก๊งฯต้องกลับมาเยือนอีกครั้งเป้นแน่ เพราะเรายังไม่ลืม "ร้านสวนอาหารสะเนียน" แววตาชั่วร้ายเริ่มปรากฎอีกแล้ว หึหึหึ^^