อรุณเบิกฟ้า นกกา ยังไม่ทันโบยบิน แหกขี้ตาตื่นแต่เช้าตอนตีสี่เพื่อเตรียมจัดกระเป๋าอย่าง งงๆ มึนๆ เพื่อพร้อมต่อการเดินทาง ผมกะว่าออกเวลาตีห้า คงไม่ม่ใครตื่นขึ้นมาทักทายผมว่าจะไปไหนแน่นอน แต่ผิดคาด ยังมี ตม. ประจำการอยู่ นั้นคือยาย ผมเอง "จะไปไหน" คำถามแรกเลย คิดอะไรไม่ออก บอกเลย "เข้าค่าย ชลบุรี" ตอบคำถามได้ ผ่านด่านได้ครับ แต่ พอมองนาฬิกา ตีห้าครึ่งครับ ติดเทอโบออกนอกบ้าน ออกไปเจอรถเมล์สาย 34 พิเศษขึ้นทางด่วน

       มันด่วนจิง จนติดคาที่ อยู่ตรงทางลงอนุเสาวรีย์ ไม่รอครับวิ่งลงไปต่อรถที่มันจอดใกล้สถานีรถไฟมากสุด ผิดคาดมันไม่จอดให้ตรงป้าย จากที่จะไปจอดพญาไท แต่มันดันไปจอด
ราชปารภ ตอนนี้เวลาก็ปาไป จะ7โมงเช้าแล้ว เพราะตารางรถไฟบอกผมว่ารถออก 6:55 โมงจากหัวลำโพง จนผมต้องวิ่งย้อนกลับมา กลับมาทางไหนน่ะ หรอ วิ่งสวนรางรถไฟเม้งเลยอย่างน้อย
รถเช้าที่ดูมาเม้งมีอยู่ขบวนเดียว ขณะที่วิ่งอยู๋บนรางรถไฟระหว่างสถานี พญาไท กับ ราชปารภ เพื่อวิ่งตามหาสถานี ไม่เจอครับ แต่ที่ เจอคือ รถไฟ รถไฟตรงหน้ากำลังวิ่งเข้ามาหาผม ทางหลบก็ไม่มี จะโดนรถไฟชนตาย แถมตกรถอีกโอ้ยยยชีวิต บุญของผม ที่อยูดีีๆรถไฟก็หยุดกลางสี่แยก ผมตะโกนถามคนขับทันที พี่ๆ ไปพัทยารึป่าว พี่เค้าบอกไป ขึ้นขบวนเลย ผมรีบขึ้นบนรถไฟทันทีและนี้ก็คือจุดเริ่มต้นของการเดินทาง...!

หลังจากลุลี้ ลุกลน ตะเกียดตะกาย ขึ้นมาบนรถไฟได้ ภาพที่ปรากฎ บนรถไฟคือ เม้ง ไม่มีคนบนรถไฟเลย แต่ก็ดีจะได้นอนได้เต็มที่จัดการวางของให้เรียบร้อย

ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับรถไฟบ้าน เราครับ 
อยู่ดีๆหัวลาก มันเสียครับ ยังไม่ทันจะออกจากรุงเทพเลย มีพนักงานการรถไฟเดินมาประกาศ อย่างเบาๆและเป็น มิตร
"หัวลาก (เสียน่ะครับ) สงสัยคงต้องเปลี่ยนไปนั่งรถตู้กันแล้วล่ะครับ เดี่ยวจะไปไม่ทันกันน่ะครับ" อ้าวไอ้หอกหัก เอ้ย
คำเดียวที่นึกขึ้นได้ ณ ตอนนั้น ผมไม่รอช้าลุกขึ้นถามเจ้าหน้าที่เหมือน ถามอาจาร์ยในห้องเรียน
"พี่ รถมันจะได้ไปพัทยาไหม เนี่ย" เจ้าหน้าที่ก็ตอบกลับมาว่า "ไม่ต้องกังวลไอ้น้อง เอ่ง ได้เที่ยวแน่นอน"
และแกก็เดินจากผมไป 

เดี่ยว น่ะรถ มัน ยัง จอดแน่นิ่งขนาดนี้ มันจะไปได้ไงวะ แต่ก็ไม่น่าเชื่ออีกเช่นกัน ขณะที่กำลังจะ
อ่า ปาก บ่น ว่า " เหี้ยม เอ้ย" รถเม้งออกตัวได้ทันที (โอ้....ที่รักเค้า ขอโต้ดดด)

ตอนนี้ผู้คนก็เริ่มเยอะจนแทบจะเต็มขบวน

สิ่งที่ดีที่สุดในการนั่งรถไฟไม่ให้เบื่อง่ายนั้นก็คือการนั่งอ่านหนังสือกับฟังเพลง ถ่ายรูประหว่างทางโดย วิว ส่วนใหญ่จะเป็นทุ่งนา สลับ ผสมกลิ่นขี้ไก่ ขี้หมูมา เป็นระยะๆ 

  หลังจากที่ ถ่ายรูป แบบสนุกสนาน จน แทบจะนึกว่า นี่ คือ สตูดิโอ ของเราเอง ก็ได้ยินเสียงแก๊บๆ ดังมาจากทางด้านหน้า สติกลับทันใด เฮย "เราขึ้นรถไฟ กลางสี่แยกนิหว่า ไม่ได้ขึ้นตรงสถานี แล้วๆ ตั๋วก็ไม่มี งานเข้า จะโดนโยนลง รถไฟ หรือจะโดนค่าปรับสิบเท่า ป่าวว่ะ" นึกต่างๆ นา เสียงแก๊บๆ ก็เคลื่อนที่ เข้ามาใกล้ๆ " เออ เฮย นั่งนิ่งๆเนียนๆ ฟังเพลง"ชั่ววินาที เฮย สำเร็จเว้ย เจ้าหน้าที่เดินผ่านไป ว้าว เนียนเว้ย (บ่นในใจ)
แล้วโลกแห่งความจริงก็ไม่ได้เหมือนในละคร
  แล้วทันใดนั้นเจ้าหน้าที่ก็เดินมาสกิดแขนผม พร้อมกับพูดเบาๆ ว่า " น้องครับ พี่ขอดูตั๋วหน่อย" โอ อะ งาน แล้ว นี่ ผมไม่เนียนใช้ไหม เอาไงดีว่ะเนี่ย (นึกในใจ)

  จริงผมอาจจะคิมากไปเองก็ได้ พี่เค้าคงไม่ได้ใจร้าย ขนาดนั้น ผม ก็พยายามอธิบายให้พี่เจ้าหน้าที่ เข้าใจว่า 
ผมหน่ะ ขึ้น รถตรงกลางแยก พญาไท ไม่ ได้ ขึ้นตรงสถานีไม่ตั๋วให้พี่อะครับ พี่เค้าก็พยายามเข้าใจ แล้วบอกว่า
อ่อออออออออ ไม่เป็นไร แล้วพี่เค้าก็หยิบใบสีฟ้าๆ อกมาจากระเป๋า (อ้าว บอกไม่เป็นไร แล้ว ควักอะไรออกมาละ
ค่าปรับใช่ไหม) ไม่ใช่ครับ มันคือตัวรถไฟอีกประเภท นึง รอดตายไป
  หลังจากนั้นรถก็มาถึงเมืองชลบุรี แต่สถานีที่เราจะต้องลงนั้นก็คือสถานี ศรีราชา ซึ่ง อยู๋ถัดไปจากสถานีชลบุรี ประมาณ 4 สถานี

  พอถึงสถานี ศรีราชา สิ่งแรกที่พบเจอคงจะเป็น เหมือนเราสวมบทบาท นักร้องจากต่างแดน ลงมาจากเครื่องบิน "น้องครับไปไหนครับ" ผมก็ได้แต่ตอบไปว่า "สีงชังไปไกลไหมครับผมจะเดินไป" มีแต่คนร้องว่า โอ้ยไอ้น้องอย่าเดินไปเลยมันไกล สาม โล เลยน่ะ (ไม่ สนครับ ไกลแค่ไหนก็ไป ออกเดินทางจากสถานีทันที)

แวะกินก๋วยเตี๋ยวราคาแค่ยี่สิบบาท ที่อยู๋ห่างจากสถานีรถไฟ มานิดหน่อย แล้วเค้าก็ให้คำแนะนำผมว่า ถ้า จะเดิน ให้เข้าไปเดินในโรงเรียนไม่อันตรายเดินริมถนนเดี่ยวรถเชียวชนเอา ผมก็เออ ออ ตามแล้วก็ เดินมาเจอกับสี่แยก จากนั้นก็เดินเข้าไป ในโรงเรียน ทาง รปภโรงเรียนก็อนุญาติให้ผมเดินไปได้

ผมเดินอยู่ภายใต้ร่มไม้ คิดว่าเดินแปปเดียวก็คงถึงปากทางแล้วละแต่มันไม่ใช่อย่างที่คิด โรงเรียนอะไรไม่รู้เม้งโครต
กว้างเดินเท่าไหร่ๆก็ยังไม่ถึงทางออกสักที พอมาถึงหน้าโรงเรียนก็อ่อ โรงเรียนอัสสัมชัญ ศรีราชา นี่เอง ยังไงผมก็ต้องขอบคุณโรงเรียนนี้ ที่สร้างทางเดินสุดแสนสบายให้ผมมาเดินด้วยครับ ขอบคุณคร้าปปปปป