เรื่องและภาพ : Cocorattankorn

Date : 10/12/2011

Page : http://www.facebook.com/CocofolioPhotography

              "เชียงของ" เป็นเมืองในฝัน เมืองที่สงบเงียบ เคยหลงทางผ่านมาพักค้างคืนระหว่างทางเพื่อรุ่งเช้าขึ้นไปดอยผาตั้ง ตื่นเช้ามาเห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่แม่น้ำโขง วิถีชีวิตเรียบง่ายได้เผยออกมาพร้อมแสงของวันใหม่ ตอนนั้นรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่คิดว่าจะเจอเมืองแบบนี้ ธรรมชาติแบบนี้มาก่อน วันนั้นเลยฝังใจว่าสักวันเราจะกลับมาอีกครั้ง

             ผ่านมาสองสามปี จึงสานฝันตัวเองด้วยการวางแผนเที่ยวหลายวัน ซึ่งแน่นอนว่าเชียงของอยู่ในความคิดนั้นด้วย ช่วงที่ไปเป็นช่วงหน้าหนาวอากาศเย็นมาก เย็นจนสั่นสะท้าน ลมหนาวที่พัดมาค่อนข้างแรง เป็นครั้งแรกที่สัมผัสอากาศหนาว เนืองจากครั้งแรกมาช่วงหน้าฝน อากาศจะเย็นสบายและหมอกหนาลอยฟุ้งไปทั่วแต่สวยไปอีกแบบค่ะ

ภาพนี้ถ่ายระหว่างตื่นมาจากรถทัวร์ตอนนั้นอยู่ในเขตเชียงของ จ.เชียงราย

           การเดินทางนั่งรถทัวร์จากหมอชิต กรุงเทพ -เชียงของ ซึ่งรถจะมาจอดตรงตลาดเชียงของเลย แล้วเราจะหาข้าวเช้าที่ตลาด หรือจะเดินหาที่พักเลยก็ได้ถ้าขี้เกียจเดินก็มีรถสามล้อคอยบริการส่งถึงที่พัก ราคาจำไม่ได้ แต่ไม่แพงแต่คิดไปคิดมาถ้าเดินไปที่พักก็ไม่ไกลมาก เดินเล่นกินลมหนาวไประหว่างทาง

           เราจ้างรถสามล้อไปบ้านพักที่หมายตาไว้ แต่ทางบ้านพักก็ไม่รับจองให้เดิน walk in เข้ามาได้เลยถ้ามาถึงเชียงของแล้ว ไปกับเพื่อน 3 คนเลยรีบไปบ้านพักที่หมายตาไว้ กลัวจะเต็ม กลัวต้องไปนอนที่อื่น เพราะเราชอบที่นี่มากถ้าไปอีกก็ยังคงเลือกพักที่นี่ตลอดแน่นอน "บ้านตำมิละ "

บ้านตำมิละ

               หลังจากหาข้อมูลที่พักก็ได้ที่นี่ "บ้านตำมิละ" เป็นเกสเฮ้าส์แห่งแรกของเชียงของที่สร้างมานานและให้บรรยากาศเหมือนอยู่บ้าน ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้มากมาย และมีแมวเย่อะด้วย พี่เจ้าของใจดีมากและดีจังที่บ้านพักว่างเลยได้เข้าที่พักก่อน

                   วางกระเป๋าไว้หน้าบ้านที่พัก เตรียมปั่นจักรยานเที่ยวและตระเวณหาของกินในตอนเช้า อากาศดีและหายง่วงทันที ลืมบอกไปว่า ที่พักราคาคืนละ 500 บาท แต่ไม่ได้ถ่ายที่พักเอาไว้ อารมณ์ประมาณว่า "หิวแล้ว" ฮ้าๆๆ

                    บริเวณโถง Lobby จะเป็นบริเวณนั่งทานอาหาร มีเค้กและกาแฟขาย มีกล้วยมีผลไม้วางไว้ให้กินฟรี รวมทั้งมีของฝาก โปสการ์ดขายอีกด้วย

                                     สั่งเค้กส้มมากินอร่อยมากๆ บรรยากาศก็ดี แต่ไม่มีคนข้างกายฮ้าๆ มีแต่เพื่อนรอบตัว

กินลมชมวิวริมน้ำโขง นั่งบรรทึกสิ่งต่างๆที่พบมา แต่เที่ยวงขนาดนี้อากาศเย็นมาก

                   แมวที่นี่เลี้ยงไว้เย่อะมาก แนะนำสำหรับคนที่รักแมว ซึ่งเราก็รักแมวเลยชอบแต่แมวที่นี่ออกแนวขี้เซานอนท้างงงวัน มากี่ทีก็เห็นนอน สงสัยจะหนาวมาก ^^

เรื่องและภาพ : Cocorattankorn

Date : 10/12/2011

                     ข้างๆที่พักจะมีทางลงไปเดินเล่นที่ริมแม่น้ำโขง อากาศช่วงนั้นเจอทั้งฝนและอากาศเย็น รอบๆบ้านพักจะปลูกไม้ใหญ่ไม้เลื้อยนาๆชนิด เราชอบบ้านแบบนี้ ถ้ามีบ้านมีที่ดินกว้างๆคงจะเต็มไปด้วยต้นไม้และเถาวัลย์ 55

                 จะเห็นว่าไม่เดินไปมุมไหนๆของที่พักจะเจอเจ้าเหล่าแมวคอยต้อนรับอยู่แทบทุกมุมไม่เว้นแม้กระทั่งบนกำแพงและบนหลังคา ดูจากสายตาน่าจะเป็นมิตรอยู่นะ ฮ้าๆๆ

                ชอบบรรยากาศภายในส่วนที่เป็น lobby นั่งทานอาหารได้ มีเบเกอรี่ เครื่องดื่มกาแฟต่างๆ พร้อมบรรยากาศรอบตัวที่ "ใช่!! " อีกด้านร่มรื่นมีต้นไม้ อีกด้านติดแม่น้ำโขง

                       บรรยากาศโดยรอบ ช่วงเที่ยงๆจะมีนักท่องเที่ยวแวะเข้ามาทานอาหาร ทานขนมกันบ้างแล้ว ที่นี่ถ้าไม่ได้เข้าพักก็สามารถแวะมาทานอาหารนั่งกินบรรยากาศเงียบๆได้

มีมุมขายของที่ระลึก เสื้อ โปสการ์ด และมุมอ่านหนังสือ มีชั้นหนังสือให่หยิบมาอ่าน

เรื่องและภาพ : Cocorattankorn

Date : 10/12/2011

                  เช้าวันแรกที่ไปถึง นึกถึงขนมจีนน้ำเงี้ยว อาหารเหนือรสเด็ดๆต่างพรั่งพรูเข้ามาในหัวจึงปั่นจักรยานหามื้อแรกทาน ไปเจอร้านที่อยู่ไม่ไกลจากที่พัก เห็นคนเย่อะและคิดว่าน่าจะอร่อยรสชาติถูกปากม่วนใจแน่ๆ

ขนมจีนน้ำเงี้ยว         

                  ขนมจีนน้ำเงี้ยว ราคาย่อมเยาว์แต่ปริมาณและรสชาติเต็มเปี่ยม ส่วนตัวชอบอาหารพื้นบ้านล้านนามากๆ ถ้าเจอร้านที่กรุงเทพจะตรงดิ่งเข้าไปทานกันเลยทีเดียว ดูจากหน้าตารูปภาพได้ น่ากินจริงๆนะ

                      หลังจากหาอาหารเช้าใส่ท้อง ก็มีแรงปั่นจักรยานเที่ยวเล่นต่อ ไม่มีทีท่าว่าจะเพลียจากการเดินทางเลย555 รู้สึกสนุกสนานกับการเที่ยว มันคือความสุขสิ่งเดียวที่เราสร้างได้ หาได้ โดยไม่เดือดร้อนใครนี่เนาะ

                      ปั่นเล่นมาทางริมโขง บรรยากาศเงียบเหงา สงบดี อาจจะไม่ใช่เป็นเมืองท่องเที่ยวเป็นแค่เมืองทางผ่านเพื่อเดินทางต่อทางเรือเพื่อไปเที่ยวหลวงพระบางประเทศลาว สิ่งต่างๆยังคงเป็นแบบเดิมอยู่ในตอนนั้น แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเหมือนเดิมอยู่มั้ย ไม่ได้ไปหลายปีแต่เชียงของเป็นเมืองต้นๆที่คิดถึงยู่เสมอ

                  ในภาพฝั่งประเทศลาว สามารถเดนทางข้ามไปทางเรือได้ แต่ตอนนี้สามารถเดินทางข้ามแดนได้ทาง สะพานมิตรภาพ 4 (เชียงของ-ห้วยทราย) (ลาว: ຂົວມິດຕະພາບລາວ - ໄທ ແຫ່ງທີ 4) ไปตอนนั้นสะพานกำลังก่อสร้างยังไม่เสร็จเลยค่ะ

ศาลเพียงตาตั้งอยู่บนโขดหินริมแม่น้ำโขง

ฝั่งซ้ายประเทศไทย-ฝั่งขวาประเทศลาว

                    หลังจากยืนมองบรรยากาศแม่น้ำสักพัก จะเห็นว่าส่วนมากเรือที่วิ่งผ่านทางนี้จะเป็นเรือสินค้ามากกว่าจะเป็นเรือประมงเพื่อจับปลา เพราะท่าเรือที่เชียงของเป็นท่าเรือจุดเปลี่ยนถ่ายสินค้านั่นเอง

นอกจากเรือสินค้าวิ่งผ่าน เรือจับปลาของชาวบ้านก็ใช้แม่น้ำเส้นนี้หาเลี้ยงชีพเช่นกัน

                       บ้านเรือนของฝั่งประเทศลาว เมื่อเปรียบเทียบกันระหว่างบ้านของประเศลาวที่เชียคานแล้ว ที่นี่ดูทันสมัยกว่าดูจากรูปทรงตัวบ้านจะเป็นปูนและค่อนข้างอยู่กันเป็นชุมชนที่หนาแน่นกว่าทางเชียงคาน สาเหตุอาจจะมาจากเป็นท่าเรือแลกเปลี่ยนสินค้ายังเป็นเมืองท่องเที่ยวและเป็นจุดที่นักท่องเที่ยวต้องต่อเรือเป็นวันๆเพื่อไปหลวงพระบาง

ท่าเรือ-มาตราวัดระดับขึ้นลงของแม่น้ำโขง

เรื่องและภาพ : Cocorattankorn

Date : 10/12/2011

                     หลังจากปั่นจักรยานจนเพลียเกือบเที่ยงก็ปั่นเข้าที่พัก เพื่ออาบน้ำ นอนพักผ่อนสักงีบ วางแผนไว้ว่าบ่ายๆเย็นๆจะปั่นจักรยานเสาะแสวงหาของกินและปั่นเที่ยวในตัวเมืองแบบจริงจังรวมทั้งดูพระอาทิตย์ตกที่ริมฝั่งโขง

                      เวลาบ่ายสามกว่าๆเราก็ปั่นจักรยาน ซึ่งเป็นจักรยานของที่พักให้ปั่นฟรี มีหลายคันทั้งคันเล็กคันใหญ่ให้เลือกตามความชอบและถนัด

                      มื้อบ่ายของเราไม่พ้นอาหารเหนือขึ้นมาทั้งทีก็ต้องทำตัวกลมกลืนให้เข้ากับสถานที่และวิถีชีวิต อยากเข้าถึงอยากเป็นส่วนหนึ่งกับธรรมชาติโดยไม่ต้องบังคับตัวเองมาจาก  inner ล้วนๆ ฮ้าๆๆ

                      ช่วงเย็นบรรยากาศในเมืองเริ่มคึกคัก ต่างเลิกงานและคนที่นี่เริ่มออกมาจ่ายกับข้าวที่ตลาด เราปั่นเกือบรอบเมืองแร่ะ แต่ต้องระวังนิดหน่อยเพราะช่วงเย็นรถจะเย่อะวิ่งสวนไปมา

                      ที่ท่ารถทัวร์จะมีรถตุ๊กๆรอรับส่งผู้โดยสารอยู่ แต่ถ้าขยันเดินแบบเราหรือมีจักรยานปั่นก็ไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่ เดินได้สบายๆ

รูปแบบของตกแต่งบ้านเรือนแบบล้านนา

จะปั่นไปไหนก็เจอแมวน่ารักตามทางตลอด น่าจะเป็นเมืองที่รักแมวพอสมควร (คิดเอาเอง ^^)

เรื่องและภาพ : Cocorattankorn

Date : 10/12/2011

               ปั่นไปเรื่อยๆแถวด้านหลังเมืองเชียงของซึ่งไม่ได้ตั้งใจจะหาร้านกาแฟที่ไหนเลย สมัยนั้นยังไม่มีกระแสคำว่า "SLOW LIFE " แค่เราไปสะดุดตาร้านนี้ที่ไม่เหมือนร้านกาแฟบ้านๆที่เชียงของ ซึ่งถือว่าตอนนี้อาจจะเป็นร้านเดียวที่ดูมีสไตล์แปลกไปจากความร้านกาแฟทั่วไปของที่นี่ จึงไม่รีรอที่จะเข้าไปดู รีบเลี้ยวล้อเข้าไปจอดทันที ถือว่าพักหาคาเฟอีนเย็นๆใส่ร่างกายสักหน่อยแล้วกัน จะได้มีแรงปั่นต่อยั้นมืด

                     กระแสความเป็น Minimal Stytle ไม่เคยตกยุค ตั้งแต่เรียนจนจบ ทำงานหาเงินเที่ยว จนทุกวันนี้ Minimal Stytle ยังคงหยิบเอามาใช้ในชีวิตประจำวันได้อย่างลงตัว

บริเวณเค้าท์เตอร์ ส่วนตัวชอบสไตล์นี้แนวปูนเปลือย ลอฟท์ผสมความเป็นพื้นบ้านล้านนา

สั่งกาแฟชาเขียวรสชาติกลมกล่อมดี จำได้ว่าตอนนั้นอร่อยๆ ฮ้าๆ

                      ภายในร้ากาแฟจะมีมุมต่างๆ มุมนี้เป็นมุมแกลอรี่แสดงรูปภาพเก่าๆและผ้าซิ่นของภาคเหนือรวมทั้งของประดับตกแต่งเล็กๆน้อยๆตั้งอยู่ตามมุมต่างๆ น่าถ่ายรูปทุกมุม

ภายในร้านมีมุมนั่งถ่ายรูปหลายมุมเลย

ด้านนอกจะทำเป็นสวนกรวด มีโต๊ะนั่งเล่นวางอยู่ใกล้ๆ

"บ้านปันอ่าน "

ส่วนอีกโซนที่อยู่ในพื้นที่เดียวกันจะเป็นมุมหนังสือ

ไม่แน่ใจว่าสามารถเช่าได้ หรือหยิบมานั่งอ่านได้เฉยๆ

เรื่องและภาพ : Cocorattankorn

Date : 10/12/2011

              วัดหาดไคร้ ตั้งอยู่ซอยกลาง บ้านหาดไคร้ หมู่ที่ ๑๒ ตำบลเวียง อำเภอเชียงของ จังหวัดเชียงราย สร้างเมื่อ พ.ศ.๒๑๗๐ โดยพญาแก้วกาบคำ เดิมชื่อวัดศรีบุญยืน

                  นั่งเล่นอยู่ที่ร้านกาแฟอยู่นาน ได้เวลาปั่นจะจักรยานท่องเมืองเชียงของต่อ ปั่นมาเจอวัดนึงริมแม่น้ำโขง ชื่อวัดห้วยไคร้ สงบและเงียบมาก แต่มีคนมาเที่ยวอยู่บ้าง

ภายในวัดร่มรื่นและสงบมาก

                    เมื่อเวลาได้ล่วงเลยมาถึงยามเย็นมากแล้ว จึงแวะถ่ายรูปวัดสักพัก แล้วจึงจอดจักรยานไว้ที่ลานหลังวัดริมแม่น้ำโขง จะมีบันไดทอดยาวลงไปสู่งหาดดอนที่แห้งจะเห็นเวลาน้ำลด

วิถีชีวิตยามเย็นริมแม่น้ำโขง น้ำลดจนเห็นที่ดอน

เรื่องและภาพ : Cocorattankorn

Date : 10/12/2011

                ไม่ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนก็ตามใจจะจดจ่อกับการได้เห็นแสงเช้าและแสงเย็น มาถึงเชียงของก็เช่นกัน จึงขึ้นไปเอาจักรยานที่จอดไว้บนลานวัดแล้วปั่นออกมาถนนเส้นกลางทะลุซอยไปปั่นเล่นริมโขง

                มองท้องฟ้า มองสภาพบรรยากาศแล้วดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าข้างกันเสียเลย แต่ไม่ลดละความพยายามยังคงหวังว่าจะได้เจอแสงสุดท้ายของวันลับที่ขอบฟ้าไกลๆ

                 ในที่สุดเราก็ได้เจอ เจอเพียงแว้บเดียวเท่านั้น เมฆหมอกก็มาบดบังพร้อมความมืดก็เริ่มเข้ามาแทนที่ ได้เห็นแค่นี้ก็ชื่นใจแล้วละ อมยิ้มเบิกบานใจอยู่เงียบๆคนเดียว ^^

ทางเดินด้านหลังติดแม่น้ำโขง

               เมื่อแสงสุดท้ายของวันหายไปกับเมฆหมอกและไม่มีทีท่าว่าจะโผล่ออกมาแล้ว จึงปั่นจักยานไปเรื่อยๆ แวะถ่ายรูปข้างทางไปเงียบๆ แม้จะมากับเพื่อน 3 คน แต่เราก็เหมือนมาคนเดียว เพราะสองคนนั้นเป็นแฟนกัน แต่ไม่เป็นไรเวลาเที่ยวไม่ค่อยเหมือนใครจะชอบอยู่เงียบๆเก็บบรรยากาศไป ซึมซับและถ่ายรูปคนเดียวเสมอ

บริเวณดินใกล้แม่น้ำชาวบ้านจะปลูกพืชผักสวนครัวไว้ขายและกินภายในครัวเรือน

รอเวลาให้หมดวันกับดอกไม้ริมทางอยู่เป็นเพื่อนกันก่อน

                  ด้วยความที่ปั่นจักรยานจนลืมเวลาเลยว่ามีที่ถนนช่วงเวลาหัวค่ำจะมีของกินมาขายและของพื้นบ้านที่เห็นตามถนนคนเดินในหลายๆที่ แต่ที่นี่ไม่เย่อะเท่าไร (แต่ปัจจุบันนี้คึกคักและเย่อะมาก)

                  พอมาถึงเกือบจะสองทุ่ม ร้านค่าเริ่มทะยอยเก็บกันหมดแล้ว อดเดินหาของกินอร่อยๆเลยตั้งใจไว้สะดิบดีว่าจะเดินกินอาหารขึ้นชื่อ อาหารพื้นถิ่นๆชิวๆรับลมหนาวตอนกลางคืน

มื้อค่ำในวันนี้ของเราจึงจบลงที่ร้านอาหาร ฮ้าๆ

บ้านใครมีหน้าร้านเป็นคนตัวเอง ก็ยังเปิดขายของอยู่จนดึก

                  แต่เราไม่รู้จะซื้ออะไร อากาศก็เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ คิดถึงว่าจะอาบน้ำดีไหม แต่ปั่นจักรยานมาทั้งวันก็กระไรอยู่ ฮ้าๆ จะนอนเลยก็เกรงใจเพื่อนๆ สุดท้ายวิ่งผ่านน้ำแล้วรีบมุดผ้าห่มก็ยังดีกว่าไม่อาบเลย ฮ้าๆ

เรื่องและภาพ : Cocorattankorn

Date : 11/12/2011

             ตื่นตั้งแต่ ตี5 หนาวก็หนาวใส่เสื้อผ้าไม่รู้กี่ชั้น เพื่อนออกจากที่พักไปนั่งรอ ที่ริมโขง แต่สุดท้ายก็ไม่เจอ ท้องฟ้าขาวจั๊วะ ขมุกขมัวมาแทนที่ จึงจำใจเดินหาของกินที่ตลาด

                  ในตลาดก็มีของขายผักสด อาหารสดทั่วไป เช้าๆนั้นดูคึกคักมาก เดินไปจนทั่วตลาดเช้าก็ไม่รู้จะกินอะไร เพื่อนเลยชวนหากาแฟกิน มีคนแนะนำร้านกาแฟเพิงไม้ธรรมดาแต่รสชาติไม่ธรรมดาเลย

                 ก่อนเราจะเดินมาถึงตอนนั้นคนรอซื้อกันค่อนข้างมากเราจึงเดินเลี่ยงไปหาของกินในตลาดแทน พอเราเดินย้อนกลับมาลูกค้าของคุณลุงเริ่มซาแล้ว จึงเข้าไปสั่งกาแฟ โจ้คใส่ไข่ร้อนๆหอมใหม่ๆจากเตา ( หอมอร่อยจริงๆนะ )

               ย้อนลำรึกไปสักหน่อยดีกว่า จำได้ว่าคุณลุงใจดี และชวนคุยหลายเรื่อง เล่าชีวิตของคนที่นี่ ความเป็นมาเป็นไปของเมืองเชียงของ สมกับเป็นชื่อร้าน " นัดพบสภากาแฟ " จริงๆ  ดูใบหน้าคุณลุงน่ามีความสุขมาก ได้อยู่อากาศดีๆ วิถีชีวิตที่ไม่เร่งรีบ และมีสมาชิกที่จะมาพบปะนั่งคุยจิบชากาแฟกันที่นี่ ไม่น่าจะน้อยเท่าไร...

“ข้าวกั้นจิ้น”

                  ข้าวกั้นจิ้นถือเป็นอาหารพื้นถิ่นที่เชียงของ มาแล้วต้องกินคุณลุงบอกมา ฮ้าๆ และคุณลุงก็ขายข้าวกั้นจิ้นด้วย ทีเราเรานึกว่าเป็นพวกข้าวเหนียวกับพวกหมูปิ้งเอามาหมักห่อใบตอง แต่คุณลุงบอกไม่ใช่ ที่เห็นห่อใบตองนี้ เรียกว่า ข้าวกั้นจิ้น

                  ข้าวกั้นจิ้น ทำจากข้าวสวยคลุกเลือดหมู ผสมเครื่องแบบเดียวกับข้าวผัด  โรยผักชีก้านใหญ่ๆ  ห่อใบตองแล้วเอาไปนึ่งจนหอมกรุ่น (ลองทานแล้วอร่อยดี)

บรรยากาศยามเช้าระหว่างเดินกลับที่พัก            

               หลังจากที่ดื่มกาแฟร้อนๆหอมๆ ทานโจ้คใส่ไข่หอมกรุ่นพร้อมกับอาหารที่ไม่คุ้นเคยอย่าง ข้าวกั้นจิ้น ช่างเข้ากับบรรยากาศหนาวๆแบบนี้สุดๆ เมื่ออิ่มแล้วก็เริ่มหนักท้องเตรียมเดินย่อยจากตลาดไปที่พัก เพื่อเตรียมตัวเดินทางขึ้นดอยผาตั้ง ซึ่งพวกเราต้องขึ้นไปพักที่ดอยผาตั้ง 2 คืน และต้องมารอเวลารถสองแถวออกตามเวลาที่กำหนด

                   หลังจากเข้าที่พัก เก็บสัมภาระใส่กระเป๋า เตรียมตัวเช้คเอาท์ก็เกือบเที่ยง เลยอุดหนุนอาหารมื้อเบาๆจากที่พักหน่อย พร้อมทั้งสมุดบันทึกไม่มีเส้น ซึ่งเราชอบมาก เจอที่ไหนจะซื้อเก็บมาสะสมไว้ตลอด

                  ห้องที่พักเป็นห้องเบอร์ 7 ห้องใหญ่ นอนกัน 3 คน ติดแม่น้ำโขง เห็นวิวแม่น้ำ มีเปลนอนเล่นผูกไว้หน้าห้องพัก นอนเล่นสักพักเกือบหลับเพื่อนปลุกไปทานมื้อเที่ยงและเตรียมตัวเดินทางต่ออีกไกล

บ้าย บายบ้านตำมิละ ถ้าไปอีกจะไปพักอีกนะ ชอบความเงียบสงบ ความเป็นธรรมชาติของที่พักจริงๆ

รูปเพื่อนสาวผู้ร่วมทาง ส่งโปสการ์ดถึงตัวเอง

                  เราเดินไปเรื่อยๆจนถึงจุดที่รถประจำทาง เชียงของ - ดอยผาตั้ง จอดรอรับผู้โดยสารอยู่ จำได้เลยว่ารถที่กำลังขึ้นดอยผาตั้งพึ่งออกไปไม่นาน ไม่ถึง 10 นาทีก่อนที่พวกเราจะมาถึง น่าเสียดายมากเพราะรถที่จะออกอีกที ก็บ่าย 3 ซึ่งตอนนั้นต้องรออีก เกือบ 2 ชั่วโมง แถมลมหนาวพัดเย็นมากๆ นั่งสั่นอยู่ในรถ รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีใครขึ้นไปนอกจากพวกเรา ในที่สุดก็นั่งขึ้นไปกัน 3 คน เห้อรอนานไม่ว่าแต่อากาศเย็นจนมือชานี่สุดๆเลย