วันนี้เราจะไปสังขละกันครั้งแรก เราจะนั่งรถไฟไป ถึงก็ชั่ง ไม่ถึงค่อยคิดอีกที 55555 พวกเราได้ไปรอรถไฟกันตั้งแต่ 6 โมงงเช้า รถไฟออก 8 โมงตรงเวลาเป๊ะ ที่ไปเช้ากันขนาดเพราะบ้านไกล กลัวรถติดมากกกก เมื่อถึงสถานีรถไฟแล้วยังมีเวลาเหลืออีกมากมายก็หาของกินสิครัชรออะไร แล้วก็นั่งรอเวลารถไฟออก อย่าคิดว่าเราจะชิวอะไรกันขนาดนั้น เรากำลังเครียดอยู่เพราะมีเพื่อนอีกคนยังมาไม่ถีง รอ รอ นี้รอไปรอมารถไฟมันจะออกแล้ว มันยังมาไม่ถึงเรย อืมมมมม ชิบหายแระมันอยู่ไหนเนี้ย รถไฟก็จะได้เวลาออกแล้ว ตอนนั้นพวกเราวุ่นวายกันมาก มือนี้แทบหงิกเพราะต้องรีบโทรตามเพื่อน ภาวนาให้รถไฟเลทมันจะได้มาขึ้นรถไปด้วยกัน สุดท้ายก็ได้ตามภาวนาขอพรกันฮ่ะ มันมาทันและรถไฟกำลังจะออกพอดี วิ่งหูหลับตับไหม้กันเรยทีเดียว 5555555

ระหว่างเพื่อนของพวกเรา ก็ได้เวลาแอ๊คกันใหญ่

นั่งมานานๆมันเนื่อย มันก้เมื่อยเป็นเรื่องปกติ มันก็ต้องมีลงไปยืดเส้นยืดสายกันมั้ง เหลืออีกไม่กี่สถานีเราก็จะถึงสถานีน้ำตกแล้ว เย้ๆๆๆๆ

ช่วงเวลาที่รอคอย สะพานสายประวัติศาสตร์ สะพานสายมรณะ ตื่นเต้นกันมาก นั่งไม่ติดกันทีเดียว 

ถึงแล้วววสถานีน้ำตก เอ้าแล้วเราจะไปกันยังไง5555 พวกเราศึกษาข้อมูลมาแต่ไม่มากพอ ก็เลยไม่ได้ตกลงกันว่าเมื่อถึงแล้วเราจะไปยังไงต่อ ก็ไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน สรุปก็ไปสองแถวเหมา ไปหาต่อราคารถสองแถวเหมา ไปหาผู้ร่วมชะตากรรมที่ต้องนั่งรถไปกะเรา แล้วเราก็ได้ผู้ร่วมร่วมชะตากรรมมากะเรา 2 คนถ้วน นี่หนึ่งในนั้น

เมื่อได้รถเสร็จสัพ ได้ผู้ร่วมเดินทางพิ่ม ก็ออกรถสิครัชรออะไร นั่งไปแรกๆก็ยังชิวๆอยู่หรอก พอนั่งไปสักพักเท่านั้นแระ รู้เรื่องเลย โค้งเยอะมาก แล้วเวลาคนบนแน่นๆกัน กับโค้งๆเยอะๆมันได้ก็ได้เรื่องสิ โค้งทีก็โยกกันที ต้องหาที่เกาะกันแน่นๆ เพื่อไม่ให้เวลาโยกหัวจะได้ไม่โขกกัน นั่งๆไปสักครึ่งทางก็รู้เรื่องเรย เมารถครัช เมารถ เมารถกันทั้งคัน แทนทีเมารถแล้วจะสงบเสียมเปล่าเลย พวกเราคุยกันเสียงดังมาก พูดเรื่องที่ชวนอ้วกตลอดเวลา ใครอ้วกคนแรกคนั้นแพ้ อืมมมม!!! ไม่มีใครยอมใครกันเรยทีเดียวฮ่ะ

ปล.พี่ 2 คนที่ร่วมนั่งรถมาพวกเราคงลำคาญพวกเราแย่ เพราะพวกเราคุยกันเสียงดังมาก คุยไม่หยุด เรียกได้ว่าคุยตั้งแต่ขึ้นรถยันลงรถเรยแระ

ใครบอกว่ามีแต่เรื่องชวนอ้วกฮ่ะ วิวสวยๆงามๆของเราก็มี แม้จะถ่ายได้น้อยนิดก็ตาม

ถึงแล้วววววสังขละบุรีของเรา สิ่งแรกที่ทำก็คือภาพที่เห็นนี่แระฮ่ะ ถึงจะเหนื่อยขนาดไหน ใจพวกเราก็พร้อมสู้เสมอ 

พอไปถึงแล้วเห็นวิวแบบนี้ แล้วมันหายเหนื่อยเรยจริงๆนะ มันแบบเฮ้ยสิ่งนี้แระที่รอคอยอะไรประมาณนั้น คิดว่าเราเว่อร์ไปใช่มั้ยล่ะ เราคิดแบบนั้นจริงๆ ไม่งั้นพวกเราจะนั่งรถไฟนานๆ กลั้นอ้วกหลายๆโค้งกันทำไม ใช่ม่ะ จุดหมายปลายทางมันมีชื่นชมจริงๆนะ คืนนี้เรานอนกันตรงนี้แระ ตื่นขึ้นมาแล้วเจอวิวสวยๆนี่เป็นอะไรที่แบบ ชื่นใจจริงๆ