เริ่มต้นวันหยุดสุดสัปดาห์ของใครหลายๆ คน และหนึ่งในนั้น ก็มีเรา 2 คน ที่ได้มีวันหยุด เสาร์ – อาทิตย์ 

รอบนี้ เราเลือกที่จะไปใช้ชีวิตแบบ Empty ใช่แล้วค่ะ ว่างเปล่า แบบไม่ต้องคิดอะไร แบบไม่ต้องใช้สมอง ใช้หัวใจและความรู้สึกล้วนๆ ในการดินทาง  เราจึงเลือกที่ “บางกระเจ้า” เพราะดูจากหลายรีวิว แล้วที่แห่งนี้มาไม่ยาก เดินทางไม่นาน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นการเดินทางของพวกเราจะเกิดขึ้นไม่ได้เลย ถ้าไม่มีเพื่อนร่วมทางคนสำคัญคนนี้  เรา 2 คนได้นัดกับ ผู้ชายคนหนึ่งไว้ ถามว่าเรารู้จักกันดีแล้วเหรอ บอกเลยว่าไม่ เราคุยกันผ่านเพียงตัวหนังสือมาโดยตลอด แต่ด้วยความที่เรามีเป้าหมาย และความชอบเดียวกัน มันจึงทำให้อะไรหลายๆ อย่างดูง่ายขึ้น 

หัดวางมือถือ. แล้วลองใส่ใจกับสิ่งรอบข้างดูบ้าง 

...ขอเล่าก่อนว่า ที่เราได้กล้าจะนัดคนแปลกหน้าคนหนึ่งเข้ามาร่วมเดินทางด้วยกันมันไม่ใช่เรื่องง่าย และยิ่งเป็นสังคมสมัยนี้ด้วยแล้ว ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่ (จขกท. ไม่แนะนำเท่าไหร่ ต้องศึกษาให้ดีๆก่อนจัดสินใจนะคะ) แต่ก็อย่างว่า ฟ้า โชคชะตาคงสร้างมาแล้วว่า พวกเราควรโคจรมาพบกัน จขกท.ได้รู้จักกับ ผช.คนนี้ผ่านกลุ่มกลุ่มนึง กลุ่มท่องเที่ยว ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แค่เข้าไปเฉยๆ เพราะเห็นว่าเป็นการบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการท่องเที่ยว จึงเข้าไปเก็บข้อมูล และเมื่อเวลาผ่านไป กลุ่มนี้ ไม่ใช่กลุ่มธรรมดา เหมือนกลุ่มอื่นๆ ที่ผ่านเข้ามาและผ่านไป กลุ่มนี้เป็นเหมือนอีกโลกหนึ่งที่เราสามรถหลบมาพัก ทุกๆครั้งที่มีปัญหา มีเรื่องไม่สบายใจ แอดมินกลุ่ม สมาชิกกลุ่มต่างเข้ามาดูแลกัน เหมือนพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ทั้งๆที่ไม่รู้จักมาก่อน มันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ความจริงใจ ที่ทุกคนมีให้กัน บ้านแห่งนี้ บ้าน My way ....
https://www.facebook.com/groups/868072059907369

เกริ่นมานาน หลังจากที่เราตัดสินใจนัดเจอเพื่อนร่วมทางคนนี้ เพื่อที่จะไปใช้ชีวิตแบบ Empty กัน ได้เวลาล้อหมุน 13.00 น. ณ เซ็นทรัลพระราม 2 พร้อมแล้ว พาหัวใจที่ซบเซามาพักผ่อนกับเรากันเถอะ 

เราใช้เวลาเดินทางมาถึงจุดหมายปลายทาง เพียงแค่ 30 นาทีเท่านั้น วิ่งผ่านถนน เส้น พระราม 2 –บางประกอก –สุขสวัสดิ์ ถึงแยกพระประแดงอาเขตและเลี้ยวขวา ไม่นานเราก็มาถึงจุดหมาย 

ตลอดเส้นทางในการมาสมาชิกบนรถ ที่เจอกันครั้งแรก ก็เริ่มพูดคุย แลกเปลี่ยนความคิดเห็น บอกเล่าเรื่อง ต่างๆ ที่จะไปพบเจอ เกือบลืมบอกไปว่า ที่แห่งนี้ พวกเราไม่เคยมา!!! มันจึงเป็นอีกหนึ่งความตื่นเต้นและประทับใจ ในการพักผ่อนวันนี้

Google map เอย app iphone เอย ป้ายบอกทางเอย ถามว่าถึงจุดหมายมั้ย ถึงสิ่ หลงมั้ย หลงสิ่ ฮ่าๆ จะเหลือเหรอ

จุดแรกที่เราเลือกที่จะแวะพัก คือร้านกาแฟในบ้าน ภายในตัวร้านตกแต่งด้วยของเก่าๆ มากมายหลาก ดูแล้วก็ทำให้นึกถึงความทรงจำเก่าๆ มากมายเลย

ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม 
ในวันนึงเท่าไร ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า 
ให้ความสดใส ยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป 
แค่เพียงอยาก ขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ 
ให้เรายังได้ฝัน ให้เรายังยิ้มได้ 
โลกแห่งความจริง มันจะดีหรือร้าย 
เก็บความเป็นเด็กในหัวใจ จะอยู่กับฉันตลอดไป 

. . เมื่อเดินดูกันได้สักพัก ก็เริ่มรู้สึกว่าเราลืมอะไรไปบางอย่างแล้วล่ะ อ๋ออออ กินข้าววววว โอ้ยไม่ไหวแล้วหิว อย่างว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง นักร้องต้องมีดนตรี (เกี่ยวมั้ย) แต่เอาเถอะ หยุดๆ ไม่ทำไรแล้ว ไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวกลับมาใหม่ . .

คุณพระ! ยกมือทาบอก แล้วถอนหายใจดัง เฮือกกกก!! เหลือไหมให้ทาย ตลาดวายหมดแล้วจ้าาาา ไหนล่ะของกิน เริ่มงอแง เดินหน้าดำคร่ำเครียด ไปหาของกิน ในที่สุดความพยายามก็สำเร็จ ขอบพระคุณ ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนี้มากที่ให้เรามีลมหายใจต่อไป 

ระหว่างทางที่เดินกลับรถ เราก็แวะชมตลาด (วาย) ไปเรื่อยๆ สนุกจังเลย แต่!!! ในความว่างเปล่าระหว่างนั้น ทำให้เราได้เจอกับมุมสงบในตลาดบางน้ำผึ้ง มุมนี้เป็นบ้านเรือนไทยหลังหนึ่ง บรรยากาศดูย้อนยุค และแสดงถึงความเป็นไทยได้เป็นอย่างดี เมื่อเข้าไปใกล้ๆ ก็พบว่า ร้านนี้เป็นบ้านที่เปิดขายเมี่ยงคำ และน้ำดื่ม รออะไรล่ะ ต้องเข้าไปสำรวจสิ่ 

ครั้งโดนเขารังแก ร้องงอแงร้องไห้
พี่คนนี้ยังคอยคุ้มครองคุ้มภัย น้องเอยอย่ากลัวใครเขา
สองพี่น้องเดินไป น้องตามพี่ชาย จับมือจูงน้องไป
มองฟ้าอันกว้างใหญ่ ฟ้าคงไกลไป ขี่คอพี่สูงเอง

จวบจนฉันโต พี่ยังคงรักและคอยเป็นห่วงแสนห่วง
เมื่อผิดหวังให้กำลังใจทั้งดวง น้องเอยอย่ากลัวใครเขา
เมื่อยามท้อใจ จ้องมองบนฟ้านึกตอนเป็นเด็กเล็กนั่น
ขี่คอจนเกือบสูงทัน เอื้อมมือให้ถึงจันทร์
บอกเอาไว้นาน พี่ชายที่แสนดี

#พี่ชายที่แสนดี โบ สุนิตา 

ความรู้สึกในตอนนี้ นึกถึงเพลงอะไรไม่ออกจริงๆ นอกจากเพลงนี้ บางทีมิตรภาพและความสัมพันธ์ดีๆ มันไม่จำเป็นต้องหมายถึงการเป็นคู่รักกันหรอกนะ เราคิดแบบนั้นจริงๆ

แสงสุดท้ายของวันหยุด และทริปง่ายๆ แค่เปิดใจ เป็นสัญญาณบอกว่า เวลาของความสุขกำลังจะหมดไปแล้ว แต่เรื่องราวดีๆ ที่เกิด ได้ก่อตัวขึ้นมาในความทรงจำของเราแทน

สิ่งสำคัญของการเดินทาง บางครั้งมันก็ไม่ใช่ปลายทางเสมอไป แต่มันอยู่ที่ระหว่างทาง เราเก็บเกี่ยวอะไรได้บ้างดีกว่า เพราะหลายครั้งเรื่องราวบนถนนสายนั้น เรามีความทรงจำดีๆ เกิดขึ้นมากมาย มีเสียงหัวเราะ มีรอยยิ้ม มีข้อขัดแย้ง มีปัญหา มีหงุดหงิด มีเหนื่อย มีท้อ แต่สุดท้าย เราก็พยายามประคอง พยายามช่วยเหลือกันและพากันมาจนถึงปลายทาง

. . รีวิวนี้ คงไม่มีอะไรดีไปกว่า การได้มิตรภาพ การได้รู้จักกันของคน 3 คน ที่มีจุดมุ่งหมายเดียวกัน การได้แลกเปลี่ยนทัศนคติ มุมมอง ความคิด และเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านๆ มา . . ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ popecolorlabz เพื่อนร่วมทางที่กล้าเปิดใจ และมาร่วมเดินทางไปกับเรา และคอยบันทึกความทรงจำดีๆ เหล่านี้ไว้บนภาพถ่าย 

การไปเที่ยวมันไม่จำเป็นเลยว่าต้องไป ที่ไกลๆเสมอ แค่เราเลือกจะก้าวออกไป ออกจากความจำเจ ออกไปมองโลกบ้าง แม้แค่ไปเดินเล่นสยาม หรือ จะมาปั่นจักยานที่บางกระเจ้า หรือจะไปนั่งเศร้า ที่พัทยา มันก็เหมือนกัน เพราะนั้นคือความสุขที่เราเลือกได้

หลายๆครั้ง ที่เราคิดว่าอยากเที่ยว อยากออกเดินทาง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่ไป เพราะคิดว่าไม่มีเพื่อนไป ไม่รู้จะไปที่ไหนดี จะไปยังไง หลากหลายคำถาม จนสุดท้ายปิดใจ เลือกที่จะอยู่ที่เดิม . . "ลอง" คำนี้สั้น ลองเปิดใจ ลองใช้ใจเดินทาง ไม่ต้องใช้ความคิด ใช้ใจล้วนๆ ลองก้าวออกมาจากโลกใบเดิมๆ ลองใช้ชีวิตคนเดียว ลองใช้ชีวิตกับคนที่ไม่คุ้ยเคย แล้วคุณจะรู้ว่า การออกเดินทางไม่ยากอย่างที่คิด . .

. . เราเชื่อ ว่าคุณก็ทำได้ . .