ระนอง คือที่ไหน ไม่เคยไป เมื่อเจ๊มาชวนว่าเข้าป่ากันไหม...เอาหล่ะสิ เดอนมากสุดก็แค่ภูกระดึง ฉันจะไหวไหม

คำถามเกิดขึ้นในใจว่าจะไปดีป่ะ...แล้วก็ถามเจ๊ไปคำหนึ่งว่าไปป่าต้องเตรียมไรไปบ้าง เจ๊ตอบมาคำเดียว "เตรียมใจ" 5555+ชะนีสวยแบบฉันประสบการณ์เดินป่าไม่มีแล้วชีวีนี้จะรอดไหม เอาว่ะไปก็ไปสิจะกลัวอะไรหล่ะ

ก่อนไปเตรียมอะไรบ้าง...

1.เค้าว่ากันว่าในป่าตอนกลางคืนจะหนาว เสื้อผ้าชุดนอนสินะต้องมี จัดสิคะ กางเกงขายาวสีดำหนานุ่มผ้าสำลีเหมาะแก่การใส่นอนเป็นอย่างยิ่ง เสื้อกันหนาวแขนยาวผ้าอะไรไม่รู้แต่อุ่นมากบอกเลยเพราะตัวเองเป็นคนขี้หนาว

2.เปลมุ้ง ซื้อสิจ๊ะในเมื่อไม่มี แหล่งขายของอุปกรณ์เดินป่าที่จะแนะนำคือ ตลาดโรงเกลือ จ.สระแก้วเลยจร้า ของดีราคาถูก จัดไปในราคา 250 บาท

3.เค้าว่ากันว่าป่าใต้มันมี "ทาก" กลัวไหมกลัวสิ เลยต้องมีถุงกันทาก แต่ยังสงสัยถุงกันทากมันกันทากได้จริงเหรอ แต่ช่างเหอะอ่านๆๆมาเค้าบอกว่ามันกันได้ก็เชื่อเค้าหล่ะกัน ซื้อๆๆ ไปซื้อที่ JJ Mall ร้านชื่อไรไม่รู้ตอนไปซื้อคุณพี่เจ้าของร้านบอกใส่ไว้ในรองเท้านะคะ 555+หนูนึกว่าใส่ข้างนอกนะคะ และพี่เค้าก็บอกว่าอย่าลืมทายาหม่อง ทากได้กลิ่นยาหม่องจะไม่มาใกล้เรา

4.ถุงกันน้ำ เค้าว่าป่าใต้ ฝนตกตลอดก็ต้องมีถุงกันน้ำ ซื้อที่ TKT สนามเป้า เข้าไปซื้อทำให้รู้จักน้องใหม่ ร้านเล็กๆเหมือนเป็นบ้านคนพักอาศัยได้คุยกันเรื่องเดินป่าเล็กน้อย

5.ผ้าคลุมเป้ หรือเค้าเรียกว่า Rain Cover ซื้อที่ TKT สนามเป้าเช่นกัน สองชิ้นที่ซื้อที่ TKT สนนราคาอยู่ที่ 650 บาทจำไม่ได้ว่าชิ้นไหนราคาเท่าไหร่

6.ไฟฉาย ในป่ามันมืดมันน่ากลัวสำหรับชะนีแบบฉัน ฉันต้องมีไฟฉายบอกตัวเองแบบนั้น 555+จัดมาจากตลาดโรงเกลือ 280 บาทชาร์จไฟได้นะ

7.รองเท้าเดินป่า ตัดสินใจนานมากกว่าจะซื้อได้ก็มันแพงอ่ะ แต่เค้าว่ามันดี จัดเลยจร้าNorth Face แหล่งที่มาตลาดมืดโรงเกลือจร้า ของแท้มันแพงซื้อไม่ลง ขนาดของกอปงานตัดเกรดยังสองพันกว่าเลย

เมื่อเตรียมของเสร็จแพ็คกระเป๋าสิจ๊ะ รออะไร ก็อ่านมาเค้าบอกว่าป่าใต้ฝนตกอย่าเสี่ยงการแพคสัมภาระควรห่อหุ้มด้วยถุงพลาสติกก่อนจัดลงกระเป๋านะจ๊ะ...

เริ่มต้นออกเดินทาง 12.06.2015 เวลา 20.00 ทริปนี้เรามีผู้ร่วมชะตากรรมที่ไปจากกรุงเทพฯ 9 คน(รวมหัวหน้าแก๊งค์หรือง่ายๆผู้จัดทริปนั่นเอง) ล้อหมุนจาก ปตท.หอการค้ามุ่งหน้าสู่ระนองกันไป เหนื่อยหลับก่อนดีกว่า หลับไปตอนไหนไม่รู้รู้แต่ว่าได้ยินเสียงเจ๊บอกว่า พี่คะขอเข้าห้องน้ำหน่อยเลยตื่น ตื่นมาอีกทีหยิบโทรศัพท์ เช็คอินถึงรู้ตัวว่าถึงชุมพรแล้ววววนี่หว่า อะไรอ่ะเหมือนเพิ่งหลับไปมาไกลเหมือนกันนะนี่

เช้าวันที่ 13.06.2015 ฟ้าสางที่อำเภอกระเปอร์ จ.ระนอง หัวหน้าแก๊งค์พาเข้าพักผ่อนรอขึ้นเขาที่ อบต.บ้านนา คุณลุงที่ อบต.จัดหาน้ำร้อนให้แขกผู้มาเยือนได้ชดกาแฟกันก่อนเลย ชะนีไดเอทแบบฉันต้องกินภายในหนึ่งชั่วโมงที่ตื่น ก็จัดสิคะ ตื่นแล้วนี่ กาแฟหนึ่งซอง โฮลวีตสองแผ่น 

07.00 น.ได้เวลารับประทานอาหารเช้า ก็กินกันง่ายๆที่ร้านค้าในชุมชน เป็นมื้อแรกในรอบหนึงปีที่ฉันจะกินข้าวผัดกระเพราไข่ดาว 5555+เพราะอะไรเพราะฉันลดน้ำหนักไง แต่มื้อนี้ต้องใช้พลังงานอีกเยอะได้ข้ามว่าต้องข้ามน้ำข้ามเขาอ่ะกินไปก่อนหล่ะกัน เดี๋ยวไม่มีแรง

09.00 น. ได้เวลาออกเดินเท้ากันแล้วหัวหน้าแก๊งค์แจกช้อน+ข้างกลางวัน+น้ำดื่มคนละ1ชุด บอกให้รักษาช้อนตลอดเวลาที่อยู่ในป่านะจ๊ะ ใครไม่มีใครทำหายไม่มีให้อีกนะ คืออะไรย่ะไม่บอกแต่แรกฉันเอามาจากบ้านก็ได้555+

เริ่มออกเดินกัน เดินข้ามสะพานไปเราก็จะเข้าสู่ป่าแล้วนะ การเดินระยะแรกเป็นการเดินทางราบธรรมดามีชันบ้างเล็กน้อยคล้ายๆการเดินป่าหลังหมู่บ้านยังไม่มีความลำบากเท่าไหร่ เพราะมีเส้นทางให้เดินชัดเจน เดินไปได้สักครึ่งชั่วโมงอุปสรรคแรกมาหล่ะ ธารน้ำขวางหน้าจะทำไงก็ต้องเดินข้ามไม่ไผ่ไต่ไปสิจ๊ะ แต่ชะนีแบบฉันไม่เอาเดินลุยดีกว่ามันไม่ใช่โคลน เดินข้ามไปจ๊ะ แล้วก็เดินๆๆๆเดินไปเรื่อยๆ อะไรข้างหน้ามีน้ำเราเดินเลาะตามลำธารไปเรื่อยๆ อุปสรรคของอันนี้คือหินมันลื่นนะคะ หินสีดำจะลื่นมากทำให้เรามีโอกาสล้มได้แน่นอน ตายๆๆฉันพลาดหล่ะฉันจะรอดไหม ไม่เป็นไรฉันสวยฉันทำได้ เดินไปแวะถ่ายรูปไปเรื่อยๆ หันมาอีกทีเพื่อนๆหายไปไหน 555+เค้าเดินไปกันหมดแล้วไงนังชะนีรีบเดินสิจ๊ะ 

12.00 น.พักกินข้าวกลางวันกันที่จุดพักก่อนจะเดินขึ้นเขา ชะนีสวยไม่หิวไม่ยอมกิน แต่หิวน้ำน้ำหมดทำไงดี เจ๊บอกน้ำตกกินได้ ตายว้ายกรี๊ดดดดด ไม่เอาอ่ะเจ๊หนูไม่กล้ากิน(คิดในใจ) 555+และแล้วหัวหน้าแก๊งค์ใจดีก็แบ่งน้ำจากขวดมาให้เอาว่ะ ขวดนี้ต้องกินอย่างประหยัดนะ บอกตัวเอง555+

13.00 น.เริ่มเดินขึ้นเขา แม่เจ้ามันชันมากนะ มันสูงด้วย.......โอ๊ยไหวไหม เดินยังไงทางก็ไม่มี ก็เดินๆตามเค้าไปหล่ะกัน คนอื่นเดินได้ฉันก็ต้องเดินได้ เราเดินกันด้วยความสูงชัน 80 องศาว่างั้น เดินๆๆๆๆแล้วก็เดินๆๆๆ ในใจตอนนั้นทากเทิกไม่กลัวแล้วนะ ขอแค่ถึงที่พักที่ตั้งแคมป์ซักทีได้ไหม ฉันเหนื่อยยยยยย เดินร่วม 3ชั่วโมงถึงจุดตั้งแคมป์ริมลำธารแล้ว ฝนดันตกจร้า หัวหน้าแก็งค์เร่งให้สร้างบ้านตัวเอง บ้านคืออะไร นางบอกให้กางฟรายชีทสิคะ....หะอะไรนะฟรายชีทคืออะไร ชะนีไทยไม่รู้จัก ฉันว่าฉันหาข้อมูลมาดีแล้วนะ 555+สรุปมันคือผ้าใบกันฝนที่เอาไว้กางก่อนที่เราจะผูกเปลนอน สรุปฉันเลยได้นอนใต้ฟรายชีทกองกลางที่เค้าตั้งไว้สำหรับกินข้าวกัน

เวลาผ่านไปฝนหยุดเราเริ่มทำกับข้าวกัน...อาหารเย็นมื้อนี้มีใบเหลียงผัดไข่ แต่ไม่ใช้น้ำมันนะ555+เนื่องจากหัวหน้าแก๊งค์หาน้ำมันไม่เจอ เข้าทางชะนีแบบฉันแอบยิ้มในใจฉันไม่ต้องกินน้ำมันแล้ว อิอิ แกงเขียวหวานปลาดุก หมูผัดกะปิ ไข่คั่วชะอม น้ำพริกกะปิ ข้าวสวยร้อนๆน้ำพริกกะปิ ไข่ชะอม ฟินเลยไม่มีน้ำมัน555+

18.00 ฟ้ามืดมากเนื่องจากเป็นป่าปิดทึบ กินข้าวเสร็จก็นั่งล้อมวงสนทนากัน ผ่านไปสามชั่วโมงเรื่องเล่าหมดต้องเข้านอนกันแล้วนะพรุ่งนี้เราจะไปตามหาสายรุ้งกันเก็บแรงไว้ หนทางข้างหน้ามันลำบากกว่าที่เดินมา

เช้าวันที่ 14.06.2015 ตื่นมาตอนเช้าได้กลิ่นกับข้าวแฮะ 555 หัวหน้าแก๊งค์ตื่นมาเตรียมกับข้าวไว้รอพวกเราแล้ว ชะนีไทยแบบฉันตื่นมาก็โหยหากาแฟ น้ำร้อนเค้าต้มรอแล้วรออะไรหาแก้วดื่มกาแฟข้างลำธารแบบฟินๆกันนะ 

07.00 น. อยากอาบน้ำแฮะทำไงดีมันเคยชิน เดินเลาะๆไปทางใต้แคมป์สิจ๊ะ จัดการตัวเองโชคดีที่เจ๊ให้ยืมผ้าขาวม้าเลยได้อาบน้ำกลางแจ้งในห้องน้ำที่กว้างที่สุดมีฝูงปลาด้วยมันฟินจริงๆๆนะ

08.00 น.ลูกหาบที่มาด้วยบอกเก็บแคมป์ได้แล้วค่ะ เราจะไปกันแล้วไม่กลับมาที่นี่อีก เมื่อไปถึงน้ำตกเราจะลงเขากันเลย เอาจร้าเก็บๆๆๆของสลายการรวมตัว

09.00 น.เริ่มขึ้นเขาอีกแล้ว ฉันแพ้ทางชัน5555+ปีนๆๆๆๆๆ แล้วก็ปีน ขึ้นไปถึงบนเขาลูกหาบบอกว่าวางสัมภาระแล้วเอาแต่ตัวลงไปได้เลยนะคะ เพราะทางลงมันลำบากมาก สัมภาระจะเป็บอุปสรรค หะอะไรนะที่ผ่านมายังลำบากไม่พอเหรอคะ แล้วหนูก็เดินขึ้นมานานแล้วนะ น้ำตกมันอยู่ไหนคะตอบหนูสิคะคุณพี่ 

10.00 น.น่าจะได้ คุณพี่คนนำทางบอกว่าเริ่มลงกัน แม่เจ้านี้อะไรคะให้หนูมาบุกทางเหรอคะ เอาๆๆๆๆ ของสวยงามเค้าว่ามันต้องได้มาอย่างยากลำบาก ลงก็ลงคะ จำได้ว่าเป็นคนกลัวความสูงนะ แล้วนี่อะไรไต่ลงคนแรกเลยจร้า 555 มันส์ดีแฮะ เกาะตรงนั้นโยนตัวไปทางนี้ ตอนลงสนุกมากไม่คิดถึงตอนขึ้นเลยนะจ๊ะ ทางชันเกือบ 90 องศา ไม่มีเชือกให้คุณเกาะใช้สติและสายตา พร้อมแขนขาหาทางไปเองเลยจ๊ะ  ลงมาไม่เท่าไหร่อิฉันไถลจร้า ตายๆๆๆถ้าตกไปไม่ได้กลับมาสวยที่ กทม.แน่ๆๆ 555+ ไต่ไปเรื่อยๆ หูได้ยินเสียงน้ำตก และเสียงเจ๊ตะโกนบอกสวยจังเลย อะไรเจ๊มาจากไหนลงไปถึงก่อนฉันได้ไง 555+รีบเลย

น่าจะ 11.00 โมงนะ ที่เราลงมาถึงน้ำตก แม่เจ้าถ้าน้ำเยอะกว่านี้คงสวย5555+ แต่แค่นี้ก็สวยแล้วนะ บอกตัวเองหยิบกล้องอยากถ่ายให้มันฟุ้งๆ แต่ถ่ายไม่ได้ถ่ายไม่เป็๋น555+ เอาหล่ะกดๆไป กฏการถ่านรูปสามส่วนตามที่ใครบางคนบอกมันแวบมา ถ่ายแนวนอนด้วยนะ เอาหล่ะสิชะนีแบบฉันชอบภาพแนวตั้งอ่ะ ถ่ายๆๆๆ กดๆๆๆๆ ไปเรื่อยได้ภาพสวยบ้างไม่สวยบ้าง ซ้อมบ่อยๆเดี๋ยวก็สวย บอกตัวเองอีกแล้วจร้า

วางกล้องแล้วปีนไปข้างบน อยากไปอยู่ที่สูง555+ น้องในทริปบอกยืนตรงนี้จะถ่ายรูปให้ มุมนี้สวยนะ 555+ไม่อยากถ่ายรับสีผมตัวเองไม่ได้ เอาๆๆถ่ายก็ถ่าย

อยู่กันซักพักถ่ายรูปกันไปซักหน่อยได้เวลากลับแล้วจร้า  ตายๆๆๆๆจะขึ้นไปไงหล่ะคราวนี้ เก็บสัมภาระใส่รองเท้า พลันสายตาไปปะทะกับสิ่งหนึ่งมันแอบอยู่ในกระเป๋า 5555+เจ้าทากตัวน้อยเราเจอกันแล้วนะ กรี๊ดดดดดดด โชคดีให้พี่ผู้ใหญ่ใจดีเอาออกไปให้ 555มันตัวเล็กนะแต่อย่ามาหาฉันเลย

ขึ้นเขาปีนขึ้นไปกันนนนน ปีนๆๆๆถึงที่วางสัมภาระแล้ว เตรียมตัวออกเดินทางกลับวิ่งลงเข้ากัน หัวหน้าแก็งค์บอกว่าเราจะไปพักกินข้าวกลางวันกันจุดเมื่อวานนะ จุดพักก่อนที่เราจะขึ้นเขา จ๊ะไม่้เป็นไรชะนีไทยแบบฉันยังไม่หิว สวยค่ะ 5555+ เดินลงสบายๆๆไม่ได้ขึ้นคงใช้พลังงานน้อยกว่าขาขึ้น ใช่เลยมันสบายกว่าไม่ต้องแวะพัก และฉันก็ค้นพบว่าการเอาตูดสไลด์ลงแทนการเดินลง แม่งโคตรมันศ์เลย5555+ ป่ะพร้อมสไลด์กันนนนนน

ใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงลงมาถึงจุดพักเกือบสุดท้ายเพราะมัวแต่แวะถ่ายต้นไม้ใบหญ้าเห็ดสด ตามข้างทาง กับข้าวพร้อม ต้มจืดสาหร่ายอร่อยชะมัด เพราะฉันหิวใช่ไหม 555+ พักกินข้าวได้สักพัก เอาตัวแช่น้ำสักหน่อย 555+ผลจากการสไลด์ลงมา กางเกงตูดขาดจร้า แต่ไม่โป๊นะ เพราะชะนีไทยใส่ยีนส์ขาสั้นไว้ข้างในจร้า สวยๆๆ

เริ่มออกเดินทางกลับกันเราก็จะเดินลุยน้ำข้ามเขากันเหมือนเดิม ทางเดิม แต่ทำไมมันนานกว่าเดิม 5555+ ใช้เวลาเดินร่วมสี่ชั่วโมง คนอื่นเค้าถึงกันหมดแล้ว เหลือผู้ร่วมชะตากรรมแค่สี่คนและพี่ผู้ใหญ่ที่ต้องคอยดูพวกเรา ขากลับหิวน้ำทนไม่ไหว จัดน้ำตกไปสองอึก 5555+ หวานดีแฮะ

ออกจากป่ามาได้หัวหน้าแก๊งค์จัดเครื่องดื่มเย็นๆไว้รอจร้า 555+รักก็ตรงนี้ LEO ของพี่ ยกซดให้หายเหนื่อยกันไป.....

จบแล้วนะการเดินทางครั้งนี้.....ทุกก้าวย่างจะมีเรื่องราวให้เราไว้บอกเล่าเสมอ อาจจะไม่มีรูปสวยๆมาอวดมากมายแต่ขอแค่คุณได้ออกไปสัมผัสคุณจะรู้ว่าโลกมันกว้างมากมาย มีอะไรให้เราดูมากกว่าหน้าจอคอมและมีอะไรให้เราสัมผัสมากกว่าคีย์บอร์ด 

"ความฝันมันอยู่ไกล ถ้าไม่ก้าวออกไปเมื่อไหร่จะถึง"..................