สวัสดีเพื่อนทุกๆคนที่เข้ามาอ่านในกระทู้นี้ นี่เป็นการเขียนเรื่องราวเป็นราวเป็นครั้งแรกเกี่ยวกับการเดินทางของผมที่อยากให้คนที่งบน้อยแต่รักในการท่องเที่ยวได้เห็นว่า ถ้าผมไปได้ คุณก็ไปได้เช่นกัน จะออกมาเป็นยังไงมาดูกัน...!

เนื่องจากผมมักจะเป็นคนที่ชอบเที่ยวอยู่แล้ว (หากมีวันว่างยาวๆให้ไปน่ะ) แต่ด้วยความเป็นนักศึกษาอย่างผมที่มีรายได้น้อยหากจะให้เที่ยวแบบเริ่ดหรู่
อลังการงานสร้างคงจะไม่เหมาะกับผมเท่าไหร่ ผมจึงลองศึกษาค้นคว้าการเที่ยวแบบประหยัดดู (ในพันทิป) ปรากฏว่ามันมีจริงเที่ยวแบบประหยัด มันเป็นอะไรที่สุดยอดครับ ซึ่งเท่าที่ผมอ่านมันคือการไปกันเป็นแบบหมู่คณะกับเพื่อนพ้องน้องพี่อย่างสนุกสนาน ถูกต้องครับมันน่าสนุก ผมจึงทำการชักชวนเพื่อนแบบ
สุดริด แต่ผลตอบรับที่ได้คือ มันน่าสนใจแต่พอถึงเวลาจริงไม่มีใครไปได้ เพื่อนพ้องไปนู้นไปนี่ อยู่กับครอบครัวมั่ง บลาๆๆๆ สรุป ยกเลิกความคิดพอ ไม่เที่ยวเม้งแล่ะ แต่ในใจลึกก็ "หึ่ยปิดเทอมปลายปีหยุดยาวๆ ทั้งเดือนไม่ไปได้ไง" ไฟในตัวผมมันยังไม่หมด ไม่เป็นไร คนเดียวก็ด้ายเหงาหน่อยแต่ได้เที่ยวแต่ๆ มันจะประหยัดเงินไหมเนี้ย ไม่การแชร์ค่ารถ เป็นอะไรขึ้นมาก็งานเข้าคนเดียว ไม่มีตัวช่วย เอาเถอะจะไปแล้ว เอารถถังมาลากก็คงจะดึงไม่อยู่

เริ่มต้นจากการทำงานพาทไทม์ก่อนเลย ได้ตังมา 3พันกว่าบาท กว่าบาทนี้คือซื้อเต้นท์ ซื้อถุงนอนไว้ก่อนเลยไว้ก่อนเลยไม่กะนอนอยู่แล้วโรงแรม
จากนั้นดูเส้นทางก่อนเลย ที่ดูไว้คือ ภูกระดึง เชียงคาน ภูห้วยอีสัน หนองคาย เวียงจันทร์ 
นั่งอยู่ที่หน้าจอคอมดูแพลนที่จะเที่ยวแล้วจนต้องพูดกับตนเองว่า "เว้อเกินและ ไกลเกินไป๋" แต่ก็เหมือนมีพลายกระซิบข้างๆหูว่า "ไปได้น่าาแต่เหนือยหน่อย" ผมเชื่อพลายกระซิบทันทีครับ

รอช้าทำไม จัดการเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า อุปกรณ์นาๆชนิดพร้อมลุย รีบเดินออกจากบ้านแต่ยังไม่ทันออกจากบ้าน เจอ ต ม ของครอบครัวก่อนเลยครับ "แบกกระเป๋าใบใหญ่จะไปไหน" ยาย ผมถาม ตอบไปแบบเต็มปากเต็มคำตามแพลนแปะ "ไปเข้าค่ายที่ สระบุรีคร้าปปปป" โกหก กันดือๆเลย ถ้าบอกไป เวียงจันทร์ รับประกันว่าบ้านแตกและได้วางกระเป๋าเป้ ณ ตรงนั้นแน่นอน หลังจากผ่าน ต ม ประจำบ้าน

รีบนั่งรถเมล์ฟรีไปที่สถานีรถไฟทันทีเพื่อรับตั๋วฟรี
สิ่งแรกเมื่อ ได้ไปถึงสถานีรถไฟ คือการได้ตั๋วรถฟรีที่ยังไม่หมด และ มีการจองทีนั่งไว้เรียบร้อย ผม ออกเดินทาง วันที่ 16 ธ ค 57 เวลา สามทุ่มครึ่ง รถไฟมาตรงเวลาอย่างน่าตกใจ (ก็แอบดีใจนิดๆ)

หลังจากขึ้นรถไฟมาก็เป็นการเข้าสู่โหมด นิ่ง นิ่ง นิ่ง แล้วก็นิ่งครับ ไม่รู้จะพูดอะไร จะคุยกับใคร มาคนเดียว อยากจะปิดเครื่องตัวเอง ให้หลับๆไปก็กลับไม่ได้รถไฟฟรีกับที่นั่งแทบจะตั้งฉากเป็นรูปตัว L จะนอนเอาหัวนอนพิงกับขอบหน้าต่างก็ไม่ได้ ดันนนนน มีลุงคนนึ่งมานั่งที่นั่งของผมที่ติดหน้าต่างอีก
โอ้ยย โอเค ยอมๆไปแต่ก็เหมือนถูกหวยครับ พอถึงสถานีอยุธยา ลุงแก ลงครับ ผมนี่สยามเมืองยิ้มเลย "สบายล่ะเรา" การเดินทาง เริ่มต้นต่ออีกครั้งหลังจาก บ๊ายบายกับลุงไป ตรงข้ามครับยังมี ผู้ ญ อีกสองคนนั่งอยู่คนนึงใส่ผ้าปิดปาก ผมรีบนึกก่อนเลย "อีโบล่าๆๆ ไข้หวัดใหญ่ๆ" สารพัดโรค ยังไม่ทันไปไหนเราก็จะติดเชื้อแล้วหรือนี่ อีกคนก็นั่งเงียบอึมครึมอยู่ริมหน้าต่างไม่พูดไม่จา โอ้ยยย ฉันนน

หลังจากนึกไปต่างๆนาๆ ก็เลยหยุดคิดได้เพราะปวดตูดก้นเป็นตะคิวเพราะนั่งท่าเดิมมานานจึงอยากจะนั่งแบบเยียดขาเพื่อยืดเส้นยืดสาย แต่ถว่ามีคนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก็เลยทำทักทายผู้ หญิงสองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามไปว่า "ถ้าเมื่อยก็ยืดขามาทางผมได้น่ะ" ตามภาษาคนไทยขี้เกรงใจ เค้าก็ตอบกลับมาว่า "ไม่เป็นไรค่ะ" แล้วหลังจากนั้น มันคือการทักทายที่ทำให้ผมมีเพื่อนคุยตลอดเส้นทางที่ขึ้นรถไฟ (จนแทบไม่ได้นอน) สอบถาม ผ ญ คนนั้นคือ นักศึกษา ม.เกษตร กำลังจะกลับบ้าน หลังจากนั้นเค้าลงสถานีก่อนผม ก่อนที่จะถึงขอนแก่น หลังจากแยกทางกัน

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถก็มาถึง ขอนแก่นเวลา 6 โมงกว่า (ตรงเวลาดี) เมื่อลงจากรถไฟ ผมจึงเริ่มภาระกิจแรกของการเดินทางโดยการเดิน จากสถานีรถไฟ เพื่อไป บขส ขอนแก่น อากาศหนาวมาก เดินไปสั่นไป (อยู่กรุงเทพไม่เคยเจออากาศแบบนี้) หลังจากถึง บขส ก็แวะเซเว่น ซื้อ ปลากระป๋อง สองกระป๋อง ขนมปังแถว และก็น้ำเปล่าอีกหนึ่งขวดเตรียมตัวขึ้นรถไป ภูกกระดึง ค่ารถ 94 บาท สาย ขอนแก่น - เมืองเลย ตอนจะจ่ายค่าโดยผมได้ยินมาว่ามีคนไปจะไปเที่ยวภูกระดึงบน รถ ถึง 13 คน ผมถึงกับยิ้มเลย (ได้เพื่อนขึ้นภู แน่นอน 55)

นั่งรถได้ประมาณสองชั่วโมงก็มาถึงจุดลงรถไปภูกระดึง เป็นวันที่ผู้คนมากมายแม้จะเป็นวันธรรมดาจนผมนึกว่ามีงานคอนเสริตที่บนยอดภู แต่ก็ดี มีเพื่อนหารค่ารถเข้าภูแน่นอน ผมจัดการตรงดิ่งเข้าไปหาคนที่มีเต้นท์เลยครับ คิดว่ายังไงเค้าก็มาแนวเดียวกันกับผมแน่นอน ผลคือสำเร็จครับเค้าเป็นแนวร่วมเดียวกับผม หลังจากนั้นผมก็ขึ้นรถสองแถวเพื่อต่อรถเข้าไปที่ ตีนภู ค่ารถประมาณ 30 บาท มั่ง (ลืม) เมื่อถึงที่ทำการอุทยานก็เสียค่าพื้นที่ อีก 60 บาท ต่อ วัน ผมอยู่สองคืนก็ตามนั้นแหล่ะ หลังจากนั้นก็เริ่มภาระกิจต่อไปคือ การนำสำภาระกว่า สิบเอ็ด กิโลขึ้นภู เพราะไม่อยากเสียเงินค่า หาบ เพราะเส้นทางการเดินทางของผมยังอีกยาวไกลและงบก็จำกัดเอาสะมากๆ ผมเดินขึ้นไปพร้อมกับกลุ่มสาวๆ 

ซึ่ง ทำให้ผมได้มีเวลาพักตลอดทางเพราะสาวๆ เหนื่อยบ่อย แต่พักกันแปปเดียวก็ไป (เก่งจริงๆ ขอชมๆ) เส้นทางเดินขึ้นผมนิแทบจำอะไรไม่ได้เลย รีบๆเดินลืมจำ ที่พอจะจำได้ก็มี เดินขึ้นไป ซำแฮก และ ขึ้นหลังแปล ซึ่งเป็นทางขึ้นที่โหดมาก ชันมากโดยรวมแล้วจากตีนภู ถึงยอกภู ก็ประมาณ 5 กิโล ได้

ตัดภาพมาที่ บนยอดภู เรื่องราวของการเดินทางยังไม่จบ ไม่ใช่ว่าถึงแล้วจะถึงเลย ต้องเดินต่อไปที่จุดกางเต้นท์ อีก 3 กิโล บอกได้คำเดียว อยากจะนอนสะตรงทางที่ขึ้นมาไม่อยากจะเดินต่อแล้ว ผมกัดฟันสู้ต่อ อีกสามกิโลจนมาถึงจุดกางเต้นท์ สมดั่งตั้งใจ อากาศข้างบนเย็นจนทำให้ผมเหงือ ไม่ออกตัวรู้สึกอึดอัดมาก

ตอนนี้ขอเช่าถุงนอนกับหมอนดีกว่า
ถุงนอน 30 หมอน 10 บาทต่อวัน อยู่สองวันก็ตามนั้น หลังจากนั้นก็กางเต้นท์ผมกางเต้นท์กับกลุ่มสาวๆที่ขึ้นภูมาด้วยกัน โดยผมเลือกที่กางที่ใกล้ร้านค้าเพื่อความปลอดภัยและความสะดวกกับสาวๆที่มากับผมด้วย (จริงๆไม่ใช้อะไรหรอกจะดูบอลไทย แตะกับ มาเลเซียซึ่งถือว่าเป็นบุญที่ไทยชนะและเป็นการดูบอลบนยอดภูที่ทั้งมันและหนาวสั่น) ผมกลับเข้าเต้นท์นอนหลังจากบอลจบแล้วก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว...!

      พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก อาการปวดระบมร่างกายจากการเดินขึ้นเขาเริ่มถามหา บวกกับอากาศที่เย็นจัดทำให้ปวดขาอย่างมากแต่ก็คงจะไม่สามารถหลบพ้นกิจกรรมสุดฮิตของภูกระดึงได้คือ การแหกขี้ตาตื่นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผ่านกแอ่น นาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ปลุกผมตอนตีห้า พร้อมๆกับเสียงเจ้าหน้าที่อุทยานประกาศให้นักท่องเที่ยวเดินไปชมพระอาทิตย์ขึ้น(ถ้าใครได้ไปจะรู้เลยว่าเสียงเหมือนคนมาขายน้ำปลาบนภูเลย) ผมเตรียมไฟฉายพร้อมกับเดินไปกับสองสาวที่นอนเต้นท์ข้างๆผม เพียงไม่กี่สิบนาที ผมก็เดินมาถึง ที่จุดชมพระอาทิตย์ ลมเย็น หนาว แต่ ก็มีผู้คนมารอชมพระอาทิตย์ขึ้นกันอย่าง เนืองแน่น และในที่สุดพระอาทิตย์ก็ขึ้นสมใจอยาก แต่ขึ้นข้าหน่อยเพราะเมฆเยอะมาก

ดื่มด่ำกับแสดงอาทิตย์ยามเช้าเสร็จ ผมก็รีบกลับไปที่เต้นท์เพื่อเตรียมตัวเดินป่า ผมเห็นจากในกูเกิลแล้วล่ะว่าพื้นที่ยาวจนสุดมันแค่เก้ากิโลเอง (กระจอกๆ วิ่งแบบไม่พักสิบกิโลยังทำมาแล้วนี่เดินจะไปสะทบสะทานอะไร) เมื่อมั่นใจสะขนาดนี้ผมไม่รอช้าออกเดินทางทันทีพร้อมกับแก๊งสาวๆ

และนี้ก็คือเส้นทางที่ผมมั่นใจนักมั่นใจหน่าว่า จิ๊บๆ