. . .ช่วงเวลาก่อนหน้าไม่ใกล้ไม่ไกล คุณๆบางคนอาจจะเคยพบรีวิวแม่กำปองมากมายมาย ผลุบๆโผล่ๆหน้าฟีดข่าวเหมือนเกมตีตัวตุ่น ที่พยายามเลื่อนหลบหรือไม่สนใจแค่ไหนมันก็ยังปรากฏมาให้เห็นอยู่ดี เคยคิดว่าไว้ว่าอยากจะออกเดินทางสักครั้งเพราะนานแล้วเหมือนกัน ร่างกายเริ่มเรียกร้องโอโซน แต่ก็อยากจะไปไกลๆให้สุดๆ เชียงรายไหม แม่สอด แม่สาย ที่ไหนก็ตาม? 

แต่แล้ว. . . พี่สาวที่ไม่ได้คุยกันมาระยะนึงก็เอารูปมาแปะหน้า Facebook ว่าแกไปอยู่แม่กำปองนะมีที่พักด้วย เราก็แค่อยากเข้าไปดูรูปเพียงเท่านั้น แต่ทั้งหมดมันน่าอยู่กว่าที่คิดมาก เวลาช่างบังเอิญมีเพื่อนมาเห็นรูปหน้าฟีดเช่นกันเลย Inbox มาว่าชีวิตต้องการการพักผ่อน อยากเปลี่ยนที่ยืนให้ชีวิตหน่อย แบบชีพจรลงเท้ามากๆแล้ว ภายใน 2-3 วันนั้น เรื่องที่เราคุยนอกจากเนื้อหาเรื่องราวทั่วๆไป ก็ไม่มีอะไรเลยนอกจากแม่กำปอง หรือมันอาจจะมีแต่แม่กำปองในทุกคำนึงเลยก็ได้

ย อ ม รั บ ว่ า ค รั้ ง นี้ รู ป แ ล ะ ค ำ อ ธิ บ า ย เ ย อ ะ ม า ก แต่ อ ย า ก เ ก็ บ ไ ว้ 
ย า ว ไ ป ไ ม่ อ่ า น เ ลื่ อ น ดู รู ป อ ย่ า ง เ ดี ย ว พ อ น ะ ค รั บ

. . .จากการเอาใจใส่และเยี่ยวยาเรื่องราวต่างๆ เรื่องของการเดินทางถูกยกมาในเรื่องราวเหล่านั้น จนเมื่อไหร่ไม่รู้มันกลายเป็นการวางแผนการเดินทาง และก็มีตารางข้อมูลในระดับหนึ่ง เรารีบโทรไปจองห้องพักของพี่สาวที่แม่กำปอง "พี่นก" ตารางก็ถูกจัดอย่างไวยิ่ง 2 วันก่อนออกเดินทางทุกอย่างก็พร้อมสรรพ เหลือแค่เดินทางมารับตั๋วรถไฟฟรี วันที่ออกเดินทางเพียงอย่างเดียวเท่านั้น 

ขอข้ามภาพหัวลำโพงไปเลย และเขียนอธิบายอย่างเดียวเนื่องจากทุกคนคงรู้จักกันดีอยู่แล้วในระดับหนึ่ง. . . 

. . .วันที่ 31 เราเดินทางมารอรับตั๋ว ขบวน 109 สถานีกรุงเทพฯ ปลายทาง เชียงใหม่ รถเร็ว ออก 13.45 น. ถึง 04.05 น. มาถึงหัวลำโพงกันตั้งแต่ 9.30 น. รีบรับตั๋วโดยนำบัตรประชาชนมาแลก แล้วก็นั่งรอนั่งหลับกันไปพลางๆก่อน เพราะกว่าจะถึงเวลารถเข้าจริงๆก็ 12.30 น. นู่น 

. . .บรรยากาศของรถไฟฟรี ชั้นที่3 ธรรมดาของบริการสาธารณะอันเป็นสวัสดิการที่รัฐควรจัดหาให้ประชาชน จึงทำให้มีผู้คนจำนวนมากเข้าถึงและใช้บริการนี้อย่างจับต้องได้ คนจำนวนไม่น้อยได้ใช้บริการรถไฟฟรี เป็นทางกลับบ้าน เป็นการเดินทาง ในเส้นทางทั้งระยะใกล้และไกล เราจะได้พบเห็นวิถีชีวิตของผู้คนที่ดำเนินไปอย่างหนึ่ง 

มีคนขึ้นมาบนขบวนอย่างต่อเนื่อง ในช่วงแรกทุกคนต่างนั่งที่ของตัวเอง นายตรวจตั๋วยังคงทำตามหน้าที่อย่างง่าย และให้คนที่มีตั๋วได้นั่งตามเลขที่ของตัวเอง ในแต่ละสถานีที่มีคนขึ้นมา การจัดการก็ยิ่งไปได้ยากยิ่งขึ้น และในช่วงกลางของเส้นทางรถไฟก็เต็มไปด้วยผู้คน และมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เนื่องแน่นขนาดที่ว่าเมื่อไหร่ลุกออกไปจากที่ กลับมาก็อาจไม่มีที่นั่งได้ และนี่คือเหตุผลของการถือตั๋วนั่ง แม้จะไม่สามารถยืนยันได้ว่าจะนำมาอ้างสิทธิได้ทุกครั้งก็ตามที 

. . .บรรยากาศในรถไฟชั้น 3  นั้นก็ถือว่าปลอดภัยในระดับหนึ่งถ้าเราไม่คิดอะไรมาก ในความเป็นจริงแล้วมันก็มีลำบากอยู่ไม่น้อยที่เราต้องพร้อมแบกรับ แน่นอนเบาะที่แข็ง ระยะทางที่ยาว กับการนั่งที่นาน เราก็ต้องทำความเข้าใจในระดับหนึ่งถึงสิ่งที่เราต้องพบเจอเพื่อจะเตรียมพร้อมร่างกาย จิตใจ ห้วงความคิด แมวก็ยังคิดว่ามันลำบากและยังคำนึงอยู่ว่าหากเรามีความพร้อมเราคงเลือกการเดินทางที่มีความสะดวกสบายกว่า แต่ประสบการณ์ที่เราพบเจอเองก็คงแตกต่างไปอีกรูปแบบ ปฏิสัมพันธ์ที่มีร่วมกันบนรถไฟเกิดขึ้นได้ง่ายในระดับหนึ่ง เพียงเราเข้าใจกันหรือเพราะเราประสบความลำบากอยู่ร่วมกันก็ไม่แน่ใจ แต่จนในที่สุดถึงปลายทาง แมวกับเพื่อนก็ยังทนได้ แต่เราก็ยอมรับว่าเหน็ดเหนื่อยกันไม่น้อยเลยทีเดียว แต่สำหรับเราเมื่อเวลาผ่านมามันคือความสนุกเป็นเรื่องเล่าในช่วงหนึ่งของชีวิตมีให้จดจำครั้งหนึ่ง

. . .หลังการนั่งรถไฟมา 16 ชม. เรามาถึงเชียงใหม่ตอนตี 04.45 น. ของวันที่ 1 ก.ย. 58 พร้อมกับความสะโหลสะเหลของร่างกาย เนื่องจากนอนไม่เต็มอิ่มและผ่านการเคี่ยวกรำของระยะทางบนรางเหล็กมายาวนาน เราเยี่ยวยากันและกันด้วยถ้อยคำจากหนังสืออัตชีวประวัติของ "คานธี" เราพูดกันเสมอว่า "แต่คานธีก็เลือกใช้รถไฟชั้น3ของอินเดียเหมือนกันนะ" แม้ไม่อาจช่วยแบ่งเบาภาระร่างกายได้มากนัก

มาถึงเราก็รีบตรงมาที่ "ก า ด ห ล ว ง" จากข้อมูลที่ได้จากการรวบรวมและไถ่ถามมาส่วนหนึ่ง เราต้องมารอขึ้นรถเหลือง ดอยสะเก็ด-ป่าป้อง น้ำพุร้อนสันกำแพง โดยมีปลายทางอยู่ที่ตลาดสหกรณ์แม่ออน 2 ไม่แน่ใจว่าสุดปลายทางรถเหลืองไหม แต่เมื่อมาถึงก่อนเวลาก็ย่อมต้องคอยเป็นธรรมดา เวลารถเที่ยวแรกออกคือ 09.00 น. แต่เรามารอตั้งแต่ 05.40 น. กว่าๆ 

กว่ารถจะเข้าเที่ยบท่าก็ 07.30 น. เป็นต้นไป เราสอบถามจากคิวรถแล้ว เขาว่าหากจะไปก่อนต้องเหมาไป แต่เราตัดสินใจรอคิวรถตามเวลา เลยนั่งเล่นริมน้ำรอไปก่อนสักพักหนึ่งพอรถมาก็ขึ้นมานั่งรอบนรถ แต่พอ 07.50 น. คุณลุงคนขับออกรถ? เราจึงนั่งงงกันไปเพราะยังไม่ถึงเวลา ขับมาเรื่อยจนถึงตลาดแห่งหนึ่งก็จอดแวะรับคุณป้า เราที่ไม่รู้ทางเชื่อว่าเป็นการขับบนเส้นทางปกติ จนมาถึงบ้านหลังหนึ่ง คุณป้าที่นั่งหลังมาด้วยกันคงเห็นสีหน้าสงสัยที่เราแสดงออก เลยเฉลยให้ว่า คุณลุงมาส่งป้ากลับบ้าน อ่อ. . . เราเลยได้นั่งรถรอบพิเศษ หลังส่งคุณป้าแล้วก็เลยมาส่งเราจนถึงที่หมายด้วยความปลอดภัย โดยจ่ายค่ารถอัตราปกติ ก็ชื่นใจในความมีน้ำใจของคุณลุงกันไปตามภาษา 

. . .เมื่อถึงท่ารถ ตามความตั้งใจเดิมของเราอยากจะขออาศัยโบกรถขึ้นมาเรื่อยๆจนกว่าจะถึง เนื่องจากการขึ้นมาแม่กำปองนั้นไม่มีรถประจำทาง และหากอยากจะขึ้นมานั้นทำได้ 4 วิธีหลักๆ นั่นคือ 1.มีรถส่วนตัวหรือเช่ารถส่วนตัวมา 2.เหมารถขึ้นมา 3.ติดต่อทางหมู่บ้านลงไปรับมีค่าใช้จ่าย 4.โบกรถขออาศัยระหว่างทาง แต่เมื่อมาถึงท่ารถตอน 08.30 น.  กว่าๆซึ่งนับว่ายังเช้าอยู่มาก และด้วยสภาพร่างกายพร้อมกับนาฬิกาชีวิตหลังตื่นนอนที่เริ่มทำงาน เหตุผลต่างๆมากมายรุมเร้า แผนของเรายืดหยุ่นเสมอเราจึงตัดสินใจกันเวลานั้น ขอเหมารถเหลืองขึ้นมาให้ถึงแม่กำปองเร็วที่สุด เหมารถคันนั้นมาด้วยอัตรา 500 บาท: 2คน ไม่มีเวลาคิดอะไรกันมากมาย ทางเลือกมีน้อย แต่คิดว่าถูกกว่าการเหมารถแดงมาจากในตัวเมืองแน่นอน 

. . .หลังมาถึงแม่กำปองเดินขึ้นมาตามเส้นทางไปน้ำตกแม่กำปองไม่ไกล เราก็มาถึง "โฮมสเตย์บ้านสายชล" ที่พักอันแสนอบอุ่นของเราที่นี่เป็นเวลา 3 คืนด้วยกัน อันที่จริงแม้กำปองเดินเที่ยวแบบเร่งรีบฉับไว ประมาณหนึ่งวันก็น่าจะทั่ว แต่เราอยากจะพยายามประนีประนอมกับเวลาให้มากที่สุด พอเหลือเวลาให้ได้ละเลียดบรรยากาศของแม่กำปองให้พึ่งพอใจ โดยไม่ได้กำหนดจุดหมายไหนต่อ. . . โดยยกเวลาทั้งอาทิตย์ให้แม่กำปอง มาถึงหลังทักทายและได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นจากพี่สาวคนนี้ "พี่นก" แนะนำให้ได้รู้จักกับ "#พี่อ้วน" พี่ชายที่มาพักก่อนเราหนึ่งคืนและจะออกวันนี้ ทำให้เราได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวด้วยกัน แต่ประสบการณ์ของพี่อ้วนทำให้เรายินดีรับฟังมากกว่า พี่อ้วนเป็นพี่ชายวัยกลางคนปลายๆ มาเที่ยวคนเดียวพร้อมรถกระบะมีหลังคาหนึ่งคัน ขับมาแม่กำปองโดยขึ้นเส้นทางจากแจ้ซ้อนลำปาง

. . .จากการพูดคุย ในรถของพี่อ้วนมีเต้นท์จำนวนหลายหลัง และสิ่งอำนวยความสะดวกครบถ้วนสำหรับการเดินทางทุกรูปแบบที่รถจะมาสามารถไปถึง และเข้าพักได้ทุกที่ทุกบรรยากาศ เรียกว่าเมื่อใดอยากไปเที่ยวขับรถออกมาก็พร้อมสำหรับทุกสถานการณ์ แกเล่าให้ฟังว่า 77 จังหวัดนี้แกไปเที่ยวมาหมดแล้ว ด้วยรถคัน ปกติก็เดินทาง 2 อาทิตย์ครั้งนึง มีบ้านอยู่ กทม. แต่ไม่ค่อยได้อยู่จริงจังออกเดินทางเป็นหลักมากกว่า แกหวังประสบการณ์จากชีวิตและถือเป็นการพักผ่อนหลังวัยทำงานไปในตัว หลังพูดคุยกันพี่นกชักชวนให้เรากับพี่อ้วนขึ้นไปเดินเล่นทำความรู้จักกัน พี่อ้วนที่มาอยู่ก่อนเราจึงนำทางไปร้านชมนกชมไม้ ที่อยู่เหนือขึ้นไปในระยะทาง แต่อันนี้ไม่มีภาพนะครับ ^__________ ^ นั่งคุยฟังเรื่องราวประสบการณ์จากพี่อ้วนอยู่พักใหญ่ๆจึงชวนกันเดินลงมาที่พัก เนื่องจากพี่อ้วนได้เวลาเดินทางต่อไป 

. . .หลังจากเดินทางลงมาเราจึงมีเวลาสำรวจบ้านสายชลของพี่นกอย่างจริงจัง เวลาแห่งความเพลิดเพลินในบรรยากาศก็มาถึง 

. . .ในคืนแรกที่พักนั้น ไม่มีเพื่อนมาเพิ่ม เรา 3คนรวมพี่นก เลยจัดปิ้งย่างกันตามภาษาและนั่งคุยกันจนดึกดื่น พี่นกเล่าว่านอกจากอาหารต้อนรับเช้าเย็น หากว่าผู้มาพักอยากปิ้ง ย่าง สังสรรค์กันอย่างไร พี่นกก็พร้อมเตรียมอุปกรณ์ให้ในระดับหนึ่ง โดยมีชุดเตาถ่านไว้ หากว่าค่ำคืนอยากที่จะดื่นด่ำด้วยกันก็สามารถซื้อหากันมาได้เลย ที่บ้านมีพื้นที่พร้อมรองรับ 

ผ่ า น มาในเช้าวันขึ้น เราตื่นมาเตรียมตัวกันแต่เช้าพี่นกก็จัดการปรับแต่งบ้านที่น่ารักของแกเรื่อยไป เราก็ได้ช่วยบางอย่างเท่าที่จะสามารถทำได้ ชุลมุนวุ่นวายกันไปทั้งวัน เนื่องจากวันนี้เรายังไม่มีปลายทางของการเดินเที่ยว แต่ช่วงบ่ายพี่นกบอกให้ฟังว่าจะมีเพื่อนมาเข้าพักอีกหลายคน  เราจึงตั้งหน้าตั้งตารอการมาถึงของเพื่อนใหม่อย่างใจจดใจจ่อ เนื่องจากเริ่มรู้สึกดี อยากจะรู้ว่าวันนี้จะมีคนแบบไหนมาให้รู้จัก เขาจะมีอะไรมาเล่าให้เราฟังบ้าง หรือเขาอาจจะเป็นคนที่ไม่ได้คุยกับเราเลยก็ได้ แต่ก็ยังอยากเจอ. . . 

แล้วในที่สุดช่วงเย็นของวันนั้นพี่ชายคนแรกก็มาถึง "พี่สไปซ์" เดินทางมาคนเดียว เช่ารถมอเตอร์ไซค์จาก แอร์พอร์ตเชียงใหม่ ขับเที่ยวไปที่ต่างๆมาแล้วหลายวัน และวันนี้ออกจากเชียงดาว "บ้านระเบียงดาว" มาแม่กำปอง ซึ่งเชียงดาวก็เป็นที่ผมยังไม่เคยไปเหมือนกัน วันนี้ก็ได้เรื่องเล่าสนุกๆอีกเช่นเคย 

อ า ร ม ณ์ ห ลั ง ฝ น ต ก ฟ้าที่ดำมืดไปทุกขณะกับเส้นทางที่สูงชันนิดหน่อย กับความลื่นเล็กน้อยที่ลงตัว อ่อ! ลืมผสมหมาลงไปอีกหน่อยนึง ทำให้เราจมไปกับความรู้สึก และรู้สึกได้ นี่แหละเรามาถึงแม่กำปองแล้ว รู้สึกเหมือนคนที่นี่ แม้เขาจะเข้านอนกันไวก็ตามที หมาก็มีเห่าบ้างตามประสาความไม่รู้จักกัน ก็เราหน้าแปลก เอ้ย! แปลกหน้า 

. . .มาถึงวัดคันธาพฤกษา กับบรรยากาศในช่วงเย็นๆ จริงๆแอบรักหมู่บ้านนี้ในช่วงเย็นวันฝนตกมากเลย เวลาเราเดินชมหมู่บ้าน ท่ามกลางความมืดครึ้มรอบตัว เราจะเห็นควันไฟขึ้นจากหลังคาบ้านแต่หลัง นั่นเขากำลังทำอาหาร กำลังทานข้าวเย็นกัน อาจจะกำลังนั่งล้อมวง พูดคุยเรื่องต่างๆของห้วงวันที่ผ่านมา มันทำให้เรารู้สึกดีที่ได้คิดไปว่าอย่างน้อยก็คงมีความสุขในช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนสนทนานี้อยู่หลายครอบครัว  

เดินเล้นกันเพลินไปถึงร้านลุงปุ๊ด-ป้าเป็ง นู่น เวลาเตือนเราด้วยความฝ้าฟางของดวงตา จึงชวนกันเดินกลับที่พัก 

. . .เมนูบนโต๊ะนั้น พี่นกจะเป็นคนจัดการ วัตถุดิบก็หาได้จากพื้นบ้าน พี่นกจะมีวันที่เข้าไปตลาดก็ลงไปจากแม่กำปองเข้าตัวอำเภอหรือระหว่างนั้น และซื้อหาผักต่างๆจากชนบทที่มีอยู่นั่นเอง เมนูก็จะเป็นอาหารทางเหนือเป็นส่วนมาก แต่หากแพ้หรือไม่ทานอะไรให้บอกพี่นกล่วงหน้าตั้งแต่โทรจองหรือเข้าพักแล้ว พี่นกจะสามารถจัดการให้ได้เป็นพิเศษเนื่องจากพี่นกต้องทำต้องหมดนี่และดูแลเราด้วยตัวเอง ด้วยว่าการเอาใจใส่ดูแลพวกเราเหมือนพี่น้อง อย่างวันนี้เมนูก็เป็นจอผักกาด รสชาติคล้ายแกงส้มของทางภาคกลางแต่จะเปรี้ยวนำกว่าและที่สำคัญไม่ต้องตำพริกแกงส้ม แก้เลี่ยนไปเป็นอย่างดี นอกนั้นก็เป็นพวกไส้อั่วหรือต่างๆนาๆ เมนูแต่ละวันมักจะไม่เหมือนกัน หลักๆก็แล้วแต่วัตถุดิบที่มีพร้อมไว้นั่นเอง

. . .เช้าของวันที่ 3 เราก็ตื่นมาไม่เช้ามาก แต่ก็ไม่ถึงกับสายลงมาเตรียมตัวเตรียมพร้อมสำหรับวันที่ ซึ่งดูพี่ๆเขาจะพร้อมกว่าเรามากทีเดียว ยิ่งพี่ไปซ์เหมือนเตรียมออกตัวไปทัวร์หมู่บ้านมาก เหมือนแมวและเพื่อนเก็บทุกอย่างไว้รอพี่ไปซ์มาอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าในแต่ละวันไม่พยายามทำอะไร เราหาข้อมูลมาหลายเรื่องรวมถึง "กิ่วฝิ่น" อันอยู่เหนือน้ำตกแม่กำปองขึ้นไปอีกประมาณ 4 กม. และจากการทบทวนความหนักแน่นของตัวเองกับสภาพรถเกียร์ออโต้ที่มี แมวคิดว่าบางช่วงให้ขับรถขึ้นปางอุ๋งยังจะดูสบายใจกว่า ประกอบกับคำบอกเล่าจากปากพี่อ้วนว่า โหด และ ภาพของโค้งแรกช่วงเลยบ้านสายชลขึ้นไปถึงร้าน "ชมนก ชมไม้" เราจึงยกเลิกความฝันถึงม่อนกิ่วฝิ่นไป แล้ววันนี้ไปเดินเล่นกับพี่ๆอีก 2 คน ดูจะเป็นการง่ายซะกว่า 

. . .แล้วก็มาถึงจุดแลนด์มาร์คกันสักที ช่วงที่เดินกลับกันมาแสนไกล(ในความคิด) ความเหนื่อยล้าความหิว นำพาให้เราต้องรีบตรงกลับมา แต่จะกลับไปบ้านเลย (บ้านสายชลเหลือแค่บ้าน อยู่เหมือนกันบ้านเลย) มันก็ยังไง เอาแหละยังไงก็ต้องมา จริงๆว่าจะมาตั้งหลายวันแล้ว ก็ยังไม่ได้มาแวะเลยแล้วกัน "บ้านฮิมห้วย หรือ ลุงปุ๊ด-ป้าเป้ง" นั่นเอง ยอมรับว่าเคยเห็นตามรูปรีวิวมามากมาย แต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่ก็นี่เป็นครั้งแรกที่มาพบด้วยตัวเอง เราพาความรู้สึกตั้งต้นมาไม่เหมือนกัน เราย่อมมีความแตกต่างของ First Impression คนละแบบกันไป มีความเกี่ยวโยงในความรู้สึกเป็นของตัวเอง

ช อ บ ชอบมากน่ารักดี อย่างจะนั่งแช่นานๆ ลำธารเล็กๆด้านหลังกับเสน่ภายในร้านก็ช่างดึงดูด ที่สำคัญเค้กและเครื่องดื่มถูกปากมาก ตรึงใจที่สุด 

. . .ได้ลองสั่ง มัจฉะ กรีนที มาในครั้งแรก แต่ไม่ได้สั่งเค้กมาวันนี้นะ เพราะเดี๋ยวต้องกลับขึ้นไปทานข้าวเช้ากันที่บ้านด้วย พี่นกจัดเตรียมหาไว้ให้เรียบร้อย คิดว่าเดี๋ยวช่วงบ่ายๆจะกลับมานั่งเล่นอีก ใครจะคิดว่าตะต่อนยอนกันล่วงเลยไปเกือบเย็นเลยทีเดียว 

เราอยู่เพียงไม่นาน พักพอมีแรงแล้วก็รีบเดินขึ้นบ้าน เพราะวันนี้พี่ไปซ์ต้องเดินทางออกเลยคิดว่าจะเดินไปน้ำตกแม่กำปองเล่นกันก่อน. . .