กลับเมืองไทยปี 2009 ความอยากไปทะเลมันพุ่งทะลุปรอทแตก ผมตัดสินใจไปเกาะหลีเป๊ะ จ. สตูล เพื่อนเที่ยวมีคนเดียวเหมือนเคยคือจิ๋วหมอหมา ถามมันมันบอกไปได้ แต่ได้แค่สามวันเพราะต้องทำวิจัยลิงจิ้งจกตุ๊กแกอะไรสักอย่าง ไม่เป็นไรครับ โบกรถเที่ยวเหนือคนเดียวก็ไปมาแล้ว แต่สามวันมันน้อยไปสำหรับคนเวลาเหลืออย่างผม เกาะพงันเลยถูกแถมเข้าไปอีกสามวันก่อนจะนัดเจอจิ๋วที่ท่ารถสตูลแล้วไปต่อเรือที่ปากบาราด้วยกัน เกาะพงันอยู่สุราษฎร์ธานี ผมเริ่มจากสายใต้ไปลงสุราษฎร์ เรือไปพงัน เที่ยว เที่ยว เที่ยว จบ..ไม่มีอะไรเล่าจากการเดินทางคนเดียว เล่นน้ำคนเดียว กินเบียร์คนเดียว แถมยังกินแค่ขวดเดียว ความมันส์เกิดขึ้นตอนนี้ ออกจากสุราษฎร์นั่งรถตู้ไปสตูล ถึงสตูลกลางดึกแล้วไม่มีที่พัก บอกลุงรถตู้ไปส่งโรงแรมอะไรก็ได้ เอาไม่แพง ลุงแหลงใต้ 'ดายเหล่ยหน้องงง' ลุงไปส่งที่หนึ่ง ถูกจริง คืนละร้อยยี่สิบบาท เปิดประตูเข้าไปตกแต่งสวยงามห้องสีชมพู มีรูปหัวใจประปรายพร้อมไฟดิสโก้และกระจกรอบด้านไม่เว้นกระทั่งเพดาน ทุกอย่างผมโอเค นอนได้ก็พอใจ แต่จะพอใจมากถ้าคุณเจ๊คนเฝ้าโรงแรมจะไม่เดินมาเคาะประตูตอนตีหนึ่งกว่าๆพร้อมสาวน้อยสองคน ด้วยประโยคทักทายกลางดึกจากสตูล 'เหงาไหมคะพี่' คือ ไม่เหงาครับ และนอนคนเดียวได้ไม่ต้องหนุนตักใคร แถมไม่ต้องเปิดไฟด้วยเพราะไม่กลัวผี จริงๆแอบอยากบอกเจ๊ว่าถ้ามีจิตเมตตาช่วยติดไฟหน้าประตูด้วยก็ดี สามคนที่ยืนอยู่เมื่อกี๊เห็นแต่ฟัน อารมณ์เสียเดินกลับเข้าไปอาบน้ำ เปิดประตูห้องเข้าไปถึงกับผงะ นี่ถึงกับมารอให้บริการอยู่ในห้องน้ำก่อนด้วยเหรอวะ!?!? สิ่งที่ถือเป็นสัญลักษณ์ประจำห้องน้ำของไทยครับ คางคกตัวเท่ากำปั้นมานั่งจุมปุ๊กในมุม อาบน้ำไปพร้อมกันเธอกับฉันเสร็จแล้วเลยจัดการส่งออกไปเป็นพรีเซนเตอร์ยาสีฟันกับสาวๆข้างนอก ตื่นเช้ารีบออกไปเจอจิ๋วที่ท่ารถ ไม่มีเสียเวลาต่อสองแถวไปท่าเรือปากบาราทันที ไปถึงนึกได้ว่าไม่มีเงินสดค่าเรือไปหลีเป๊ะนี่นา ผมเลยใช้ความหล่อป้อสาวคนขายตั๋วเรือผู้สวยสง่าร่าเริงและใจดี ยืมมอเตอร์ไซค์ขี่ไปกดเงินในตลาดโดยมีสัตวแพทย์หนุ่มแปลงร่างเป็นลิงเกาะซ้อนท้ายไป จากท่าเรือปากบาราไปตลาดในตัวเมืองถือว่าไม่ไกลนักแต่เป็นทางเลียบชายฝั่งที่สวยและอากาศดีมาก มานึกในใจว่าอารมณ์คล้ายๆถนน Ostia beach ข้างๆสนามบิน Da vin ci ที่อิตาลี (อวดหน่อย) แต่บรรยากาศเป็นกันเองกว่าตามสไตล์ไทยๆ ไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซค์มาหลายปี วันนั้นแว้นอ๊อฟขี่ซิ่งมากโดยมีสก๊อยจิ๋วเกาะเอวแน่น ไม่รู้มันกลัวตายหรือเป็นปรกติของคนไม่ชินมอ'ไซค์ ถ้าเปลี่ยนจิ๋วเป็นสาวน้อยคงไม่ซิ่งขนาดนั้น นั่งเรือไปเกาะหลีเป๊ะ เรือจะแวะจอดส่งคนที่เกาะตะรุเตาก่อนแล้วผ่านเกาะไข่ เกาะอาดัง-ราวี แอบมองเกาะฝั่งมาเลเซีย แล้วจึงถึงเกาะหลีเป๊ะ เป็นธรรมดาของชายไทยผู้ไม่เตรียมที่พัก หาเอาดาบหน้าอีกแล้วครับ ลงเรือที่หาด Sun rise เดินวนทั่วหาดสองสามรอบดูราคา เจอที่ถูกและดีที่สุดที่เดิมคือที่ๆลงเรือนั่นแหละ เป็นบ้านพักห้องเดียวริมหาดยกใต้ถุนสูง ติดต่อเหมาเรือพาไปดูปะการังวันต่อมา เก็บของเสร็จโดดลงน้ำดูปะการังแทบจะทันที เกาะหลีเป๊ะช่วงนั้นกำลังได้รับผลกระทบจากปะการังฟอกขาว Coral reef bleaching ทั่วโลกซึ่งเกิดจากน้ำทะเลอุณหภูมิสูงขึ้น ปะการังที่มีมากบนหาดหลีเป๊ะอย่างปะการังเขากวางตายก่อนเพื่อน เหลือแต่ปะการังอ่อนที่ต้องนั่งเรือออกไปดูไกลๆ ผมเสียใจที่มาเที่ยวช้าไป เบื่อที่คนเราทำลายบ้านตัวเองอยู่ทุกวัน ค่ำลงกินเบียร์นั่งคุยกับจิ๋วจนดึก ไม่ได้เจอกันเป็นปีๆ เรื่องคุยก็ไม่ค่อยมีนอกจากเรื่องเก่าๆที่ขุดมาคุยได้ไม่เบื่อ ไม่น่าเชื่อว่ามิตรภาพกว่าสิบปีมันสานต่อด้วยสิ่งง่ายๆแค่นี้เอง เบียร์ ทะเล เวลา และแมว วันต่อมาถือว่าคุ้มค่าที่สุด พวกเราตื่นมาดูชายหาดที่ต่างไปจากเมื่อเย็นวาน เรือหาปลาหมึกกลับเข้าฝั่งมาอาบแดดอ่อนๆตอนพระอาทิตย์ขึ้น เดินไปขึ้นเรือพี่หมึก(ขอเรียกพี่หมึกเพราะลืมชื่อ) พี่หมึกมาพร้อมลูกชายอายุสักเจ็ดแปดขวบ พาไปดำน้ำดูปะการังในที่ๆผมสาบานได้ว่าสวยมากมากมากมาก บรรยายไม่ถูกว่าสวยขนาดไหน เหมือนเดินเข้าไปอีกโลกหนึ่ง ทุกสิ่งรอบตัวเงียบสนิท การไม่ได้ยินเสียงอะไรเมื่ออยู่ในน้ำยิ่งทำให้การมองเห็นมีความหมายมากขึ้นไปอีกโดยเฉพาะเวลาว่ายน้ำอยู่ท่ามกลางฝูงปลานางฟ้ากับกอปะการังอ่อนทุกสีที่รายล้อมอยู่รอบตัว เจอปลาปักเป้าสองตัวขนาดราวๆสองฟุตว่ายอยู่ข้างล่าง ไข่ปลาหมึกสายมีลูกปลาหมึกดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ข้างใน วันนั้นรู้สึกดีใจที่พบว่าเป็นอีกวันหนึ่งในหลายๆปีที่คุ้มค่า เย็นวันนั้นเที่ยวเสร็จบนเรือของพี่หมึกขยะเต็มไปหมดเพราะไอ้สองนักท่องเที่ยวดำน้ำไปเจอขยะก็จะเก็บขึ้นมา พี่หมึกบอกว่าที่ขยะเยอะเพราะยังไม่ถึงฤดูท่องเที่ยว เดี๋ยวจะมีเรือเก็บขยะทำงานก่อนฤดูท่องเที่ยว ผมคิดว่ามันไม่ควรมีเรือคอยเก็บขยะ ไม่ควรมีขยะให้ผมต้องเก็บทั้งๆที่ผมจ่ายเงินเหมาเรือออกไปเที่ยว สิ่งที่ควรมีคือการศึกษาไว้สอนให้คนมีจิตสำนึกในการใช้โลกใบนี้ กลับมานั่งกินเบียร์อย่างเพลิดเพลินอีกวัน ถึงจะเหนื่อยแต่ก็มันส์